Parvovirus B19 küçük bir DNA virusudur ve sıklıkla çocukları etkiler. Erişkinler infeksiyona yakalanabilir ama; klinik tablo subakut ya da hafiftir. Genel popülasyondaki B 19 Ig G antikor prevalansı yaşa bağlı olarak değişir. Çocukluk çağında % 15-60 arasında olan antikor prevalansı, erişkinlerde % 30-60, geriyatrik yaş grubunda ise % 85’tir. Gebelikteki insidans % 3’tür. Perinatal infeksiyonun genellikle asemptomatik olmasına rağmen, virus fetal kayıp ya da hidrops fetalise yol açabilir. Bununla birlikte, gebelikteki infeksiyon genellikle normal gebelik sonlanması ile birliktedir. Tanıdan klinik semptomlarla şüphelenilir ve kesin tanı laboratuvar bulgularıyla konur. Spesifik bir tedavisi yoktur. Semptomatik tedavinin perinatal mortaliteyi azalttığı gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı perinatal Parvovirus B19 infeksiyonunu ve olası feto-maternal etkilerini gözden geçirmektir.

Parvovirus B19 is a small DNA virus and frequently affects the children. Adults can be caught on infection but, the clinical picture is subacute or mild. The incidence in pregnancy is 3%. Although perinatal infection is usually asymptomatic, the virus might lead to fetal loss or hydrops fetalis. However, the infection in pregnancy is usually associated with normal pregnancy outcome. The diagnosis is suspected with clinical symptoms and it is precised by utilizing serology. There is no spesific treatment. Symptomatic treatment is shown to decrease perinatal mortality. Aim of this study was to review perinatal Parvovirus B19 infection and probable feto-maternal effects.

AMAÇ: Ocak 2007- Aralık 2009 tarihleri arasında İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği’ne başvuran gebeler arasındaki gestasyonel diabet prevalansının saptanmasıdır
YÖNTEMLER: Belirtilen tarihler arasında rutin gebelik takibi amacıyla polikliniğimize başvuran gebelerin, retrospektif olarak arşiv taramasıyla verileri toplandı. 24-28. haftalar arasında yaptırmış oldukları tarama testi sonuçları ve bu testin pozitif çıkması halinde yaptırılan tanı testi sonuçları gebelere ait demografik özellikler ile birlikte kaydedildi.
BULGULAR: Çalışmamıza kabul edilen gebelerin yaş ortalaması 26±4,3(17-41), paritesi 1,2±1,1(0-5) idi. Gebelerin tamamına yapılan 50 gr Glucose yükleme testi 117 olguda pozitif olarak bulundu. Tarama testi yapılan gebelerin 34’ünde 100 gr Carpenter ve Coustan tanı testi pozitif sonuçlandı.
SONUÇ: Kliniğimize başvuran gebelerin gestasyonel diabet prevelansı Carpenter ve Caustan kriterlerine göre % 9,2 dir.

OBJECTIVE: This study was performed to determine the prevelance of gestational diabetes among pregnant women who were admitted to İstanbul Teaching and Reseach Hospital Obstetrics and Gynecology Department between June 2007 to December 2009
METHODS: The demographic data collected, among pregnant women who were admitted our department during the study period also we recorded the 24-28 th week gestational diabetes screening test results, furthermore we also recorded the results of diagnostic test for gestational diabetes mellitus in women whose screening test were positive.
RESULTS: The mean age of the pregnant women who participate in our study was 26±4.3(17-41), the parity was 1.2±1.1(0-5). The 50 gr glukose challenge test was performed to all pregnant women and was positive only in 117 cases, in 34 of them the 100 gr Carpenter and Coustan diagnostic test was positive.
CONCLUSION: The prevalence of gestational diabetes in pregnant women who admitted to our clinic was 9.2 % according to Caustan and Carpenter diagnostic criterias.

AMAÇ: Bu çalışmada yenidoğan yoğun bakım ünitemizin Nekrotizan Enterokolit (NEK) sıklığını, anne ve bebeğe ait risk faktorlerini ve bu faktörlerin NEK gelişimine ve mortaliteye etkilerini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEMLER: Ocak 2002-Ağustos 2010 tarihleri arasında yenidoğan yoğunbakım ünitemizde yatarak takip edilen ve NEK tanısı olan 332 yenidoğanın verileri retrospektif olarak incelendi.
BULGULAR: Yenidoğan yoğunbakım ünitemizin NEK sıklığı %3.8 idi. Olguların 5'i term 327'si preterm olup ortalama doğum ağırlığı 1265 ±338 gr (540-2490) ve ortalama gebelik haftası (GH) 30,9±2,7 hafta (20-38) idi. En önemli risk faktörleri perinatal asfiksi (PNA), ağır RDS, ventilatör tedavisi, umblikal kateter uygulaması ve aminofilin kullanmı idi. NEK’li olgularda kanıtlanmış sepsis oranı %9 olup gram negatif bakteriler en sık etkendi. Bir olguda Brusella tanımlandı. Trombositopeni sıklığı %32,5 olup ileri evrelerde anlamlı yüksekti. 1000 gramın altındaki prematürelerin semptomlarının başlama yaşı geç (14-28 gün), hastanede yatış süreleri uzun cerrahi tedavi ve mortalite oranları yüksekti. 24 hastaya cerrahi girişim yapıldı. Cerrahi mortalite 6 (%24), toplam mortalite 37 (%11) bulundu.
SONUÇ: Nekrotizan enterokolit 32 haftanın altındaki çok riskli prematürelerin önemli bir hastalığı olup yaşam süresi arttıkça yoğunbakım ünitelerinde bu morbidite sorun olmaya devam devam edecektir.

OBJECTIVE: To evaluate the frequency of necrotizing enterocolitis, intrinsic risk factors associated with the newborns and the mothers, and how these factors effect development and mortality of NEC in our newborn intensive care unit.
METHODS: Three hundred thirty two newborns admitted to our intensive care unit with the diagnosis of NEC between January 2002 and August 2010 had been evaluated retrospectively.
RESULTS: The frequency of NEC in our NICU was found as 3.8%. Only 5 of the subjects were term, and remaining 327 were preterm.The mean birth weight and gestational age of preterm infants were 1265± 338 gr and 30.9± 2.7 weeks respectively. The most important risk factors for NEC were perinatal asphyxia, severe RDS, ventilator treatment, umbilical catheterization and the use of aminophylline. In the cases with NEC, proven sepsis rate was 9% and the gram negative bacteria were found as the most common organism in these cases. Frequency of trombocytopenia was 32.5% and it was significantly higher in cases with severe NEC. In preterm infants with birth weight <1000 grams, onset of symptoms was later (14-28 days), the duration of hospital stay was longer and rates of surgical treatment and mortality were higher which were all significantly. A total of. 24 infants were treated surgically. Surgical mortality rate was 24% and overall mortality rate was 11%.
CONCLUSION: Necrotizing enterocolitis is an important disease of high risk prematures below 32 weeks and this morbidity will continue to be a problem of intensive care units as the survival rates of very premature infants increase.

AMAÇ: Bu çalışmada çocukluk çağı akciğer tüberkülozunda, BT incelemesi ile en sık görülen radyolojik bulguların ve sıklığının belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEMLER: Kanuni Sultan Süleyman Eğitim Araştırma Hastanesine ocak 2012-haziran 2012 tarihleri arasında ateş, öksürük, kilo kaybı, istahsızlık yakınmaları ile başvuran 145 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Klinik, laboratuar ve radyolojik değerlendirme sonucu tüberküloz tanısı alan 48 hasta (23 kız, 25 erkek, 1-17 yas aralığında) çalışmaya dahil edildi. BT incelemesinde saptanan nodal, parankimal, hava yolu ve plevral bulgular dağılımlarına göre belirlendi.
BULGULAR: 48 hastanın 37’ sinde (%77) parankimal konsolidasyon, 10’unda (% 20.8) kaviter lezyon, 4’ ünde (% 8.3) milier yayılım, 6’sında (%12.5) tomurcuklu dal görünümü, 2’ sinde (% 4,16) nodüler dansite artımları saptandı. 1 hastada (%2.08) bronşektazi, 4 hastada (%8.3) plevral kalınlaşma, 6 hastada (%12.5) plevral efüzyon mevcuttu. 48 hastanın 21’inde (%43.75) mediastinal ve hileer lenf nodları saptandı.
SONUÇ: Çocukluk çağı tüberkülozunun radyolojik bulguları oldukça geniş kapsamlıdır. Tüberkülozun erken tanısı ve etkin tedavisinde diğer radyolojik yöntemlere göre BT incelemesi oldukça spesifiktir.

OBJECTIVE: The purpose of this study, is to analyze the most common radiologic findings on computed tomography scans and determine the frequency of childhood pulmonary tuberculosis.
METHODS: This was a retrospective study consisting of 145 patients who admitted to Kanuni Sultan Suleyman Training and Research Hospital, between january 2012- june 2012 with fever, cough, weight loss, anorexia symptoms. 48 patients with tuberculosis (25 male, 23 female, ages between 1 and 17) who evaluated with clinical, laboratory and radiologic findings were enrolled in the study. We were evaluated nodal, parenchymal, airway and pleural CT findings distributions.
RESULTS: Parenchymal consolidation was detected in 37 cases of 48 patients (%77) enrolled in the study. Cavitation was detected in 10 cases (% 20.8), miliary tuberculous was detected in 4 cases (% 8.3), “tree in bud”appearance was detected in 6 cases (%12.5), nodular density was detected in 2 cases (% 4,16), bronchiectasis was detected in 1 case (%2.08), pleural thickness was detected in 4 cases (%8.3), pleural effusion was detected in 6 cases (%12.5) and mediastinal or hilar lymph nodes was detected in 21 cases (%43.75).
CONCLUSION: Radiological findings in childhood tuberculosis is quite wide ranging. CT is quite specific than other radiologic methods of early diagnosis and effective treatment of tuberculosis.

AMAÇ: Pediatrik üst ekstremite kırıklarında, potansiyel komplikasyonları nedeniyle önemli bir yer tutan suprakondiler humerus kırıklarında uyguladığımız cerrahi tedavinin fonksiyonel sonuçlarını değerlendirmektir.
YÖNTEMLER: Kasım 2010- Şubat 2012 tarihleri arasında kliniğimize başvuran, Gartland tip 3 suprakondiler humerus kırığı nedeniyle opere edilen hastalar retrospektif olarak tarandı ve çapraz kirshner teli ile osteosentez yapılmış olan 89 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalar son kontrollerinde dirsek hareket açıklığı, deformite ve Flynn kriterlerine göre fonksiyonel ve kozmetik açıdan değerlendirildi.
BULGULAR: Hastaların son kontrollerinde yapılan eklem hareket açıklığı değerlendirmesinde 86 hastada (%96.7) iyi-mükemmel sonuç olduğu görüldü. Taşıma açısı ddeğerlendirmelerinde, 57 hastanın (%64) taşıma açısı kaybı 5 derecenin altında (mükemmel), 26 hastanın (%29.4) taşıma açısı kaybı 6-10 derece arası (iyi) olarak tespit edildi. 3 hastada takipleri sırasında redüksiyon kaybı olması nedeniyle revizyon yapıldı. 2 hastada geçici radial sinir nöropraksisi görüldü. Bunun dışında hiçbir hastada ulnar sinir nöropraksisi görülmedi. 1 hastada cubitus valgus defomitesi gelişti ve sonraki dönemde deformite düzeltilmesi planlanarak takibe alındı.
SONUÇ: Literatürle uyumlu olarak çapraz kirshner teli ile tedavi ettiğimiz hastalarımızın fonksiyonel ve kozmetik sonuçlarının iyi olduğu sonucuna vardık.

OBJECTIVE: Because of potential complications, suprachondylar humerus fractures are one of the major upper extremity injuries in pediatric age group. The purpose of the study was to evaluate the functional outcomes of our patients that have been operated due to suprachondylar humerus fractures.
METHODS: Between November 2010 and December 2012, patients who had admitted to our clinic due to Gartland Type 3 suprachondylar humerus fractures were retrospectively reviewed and 89 patients that were operated with crossing Kirshner wires, were included to the study. At last control the patients were evaluated for range of motion, deformity, functionally according to the Flynn criterias.
RESULTS: At last control elbow ROM of patients were evaluateed and in 86 patients (%96.7) we had good-excellent results. In evaluation of carrying angle, 57 (%64) patients had lower than 5 degrees loss (excellent), 26 (%29.4) patients had lower than 10 degrees loss (good). During follow-up, due to loss of reduction, revision surgery had done in 3 patients. We didn't experience any iatrogenic ulnar nerve neuropraxia. In one patient we had cubitus valgus deformity and we planned deformity correction with further follow-up for this patient.
CONCLUSION: In harmony with the literature we have good functional and cosmetic outcomes in the treatment of suprachondylar fractures with crossing Kirshner wires.

AMAÇ: Fizyolojik olarak immatür yenidoğan kalçalarının (tip IIa(+)) ultrasonografi takiplerinin hangi sıklıkta yapılmalının cevabını aramak
YÖNTEMLER: Çalışmaya yüz onyedi yenidoğanın yüz yetmişdört tip IIa (+) kalçası alındı. Yüz yetmişdört tip IIa (+) kalça dört hafta aralıklarla ultrasonografi ile takip edildi. Tüm ilk ultrasonografiler hastalar 6 haftalık iken yapıldı. Her kontrol kalça ultrasonografi incelemesi ilk kalça ultrasonografisini yapan radyolog tarafından yapıldı. Her kalça Graf’ın ultrasonografik sınıflama sistemine göre gruplandırıldı. Değerlendirmeler lineer prob ile yapıldı (band genişliği 8-12 MHz) Takip sırasında 12 haftadan büyük olan fakat tip I maturasyona ulaşmayan hastalara abdüksiyon ortezi tedavisi verildi.
BULGULAR: 174 tip IIa(+) kalçanın 41 (% 23,6 ) tanesi 4 haftalık izlem süresi sonunda, 118 (% 67,8 ) tanesi 8 haftalık izlem süresi sonunda, 15 (% 8,6 ) tanesi 12 haftalık izlem süresi sonundaki US inceleme neticesinde tip I olarak değerlendirilmiştir.
SONUÇ: Bu veriler fizyolojik immatür yenidoğan kalçalarında (tip IIa(+)) kontrol kalça ultrasonografi incelemesinin, ilk kalça US incelemesinden sonra 4 hafta yerine 6 hafta sonra yapılmasını desteklemektedir.

OBJECTIVE: We aim to answer how often should we do the control hip ultrasonography in physiologically immature newborn hips (Type IIa(+)).
METHODS: One hundred seventy four type IIa (+) hips of one hundred seventeen newborn were included to the study. These 174 type IIa (+) hips were followed by US at four week intervals. All first ultrasounds were done at 6 weeks of age. Each follow-up hip ultrasonography(US) examination was performed by the radiologist who performed the initial hip US. Each hip was classified morphologically according to Graf’s classification.During follow up infants who were not achieved type I maturation, were treated with abduction brace. The evaluation was performed by a linear probe (band range, 8-12 MHz).
RESULTS: 174 hips, (23,6 %) 41 hips became stable in four weeks, ( %67,8) 118 hips became stable in eight weeks, (8,6 %) 15 hips became stable in twelve weeks and were classified as Type 1 according to the morphological assessment in the control US.
CONCLUSION: This data supports, we can do follow-up hip ultrasonography examination of phsiologically immature newborn hips (type IIa(+)) with 6 weeks rather than 4 weeks after initial hip ultrasonography examination.

Sturge Weber sendromu, nervus trigeminusun nervus oftalmikus ve nervus maksillaris dallarının inerve ettiği yüz bölgesinde konjenital porto şarabı renginde anjiom ve yine aynı tarafta leptomeningeal anjiyomun birlikte olduğu sporadik nörokutanöz bir bozukluktur. Nörolojik olarak mental retardasyon, hemiparezi, hemiatrofi, homonim hemianopsi, glokom ve konvulsiyonlar sendroma eşlik edilebilir. Sturge Weber sendromunda erken dönemde nöbetler görüldüğünde, hemiparezinin erken dönemde geliştiği, nöbetlerin dirençli olabildiği ve mental motor retardasyonun ilerleyici olduğu bilinmektedir. Son zamanlarda bu olgulara erken cerrahi müdahale yapılması önerilmektedir. Bu yazıda epileptik cerrahi uygulanan bir olgu ile cerrahi müdahele uygulanmadan sadece antiepileptik ilaç kullanarak izlenen diğer bir Sturge- Weber sendromu tanılı olguda, Sturge-Weber sendromu’nda antiepileptik tedaviye yaklaşımını ve erken dönemde konvulsiyonları başlayan Sturge Weber sendromu tanılı vakalarda epilepsi cerrahisinin önemini vurguladık.

The Sturge- Weber syndrome, is a neurocutaneous disorder with angiomas involving the leptomeninges and skin of the face, typically in the ophthalmic and maxillary distributions of the trigeminal nerve. The neurologic manifestations include seizures, focal deficits, such as hemiparesis and hemianopsia and developmental disorders, including developmental delay, learning disorders, and mental retardation. In Sturge-Weber syndrome when the seizures accompany in early period, the occurrence of earlier hemiparesis, resistant hemiparesis and progressive motor mental retardation is well-established. Recently, surgical intervention has been proposed as a treatment option in this cases. In this study when comparing the outcome of two Sturge- Weber patients; one of them underwent specific epileptic surgery, the other used only antiepileptic drugs. We emphasized the importance of epileptic surgery as a therapeutic approach to Sturge- Weber patients who onset early convulsions.

Over kaynaklı sklerozan stromal tümör genellikle otuz yaş altında görülen nadir tümörlerdendir. Solid ve belirgin damarsal yapıdan dolayı malignite düşünülebilmektedir. Olgumuz 17 yaşında anormal uterin kanama şikayeti ile başvurmuş, alt karın ultrasonografisinde (USG) heterojen kistik kitle tespit edilmiştir. Bu makalede benign sklerozan stromal tümör olgusunun histopatolojik özellikleri ve ayırıcı tanısı sunulmuştur.

Sclerosing stromal tumor of the ovary is a very rare tumor that usually occurs under thirty years old. It can be thought as malignant tumor because of its solid and distinct vascularising pattern. Our patient has present with abnormal uterine bleeding. It has been determined heterogeneous cystic mass in the lower abdomen ultrasonography. In this article it was described the histopathological features and differential diagnosis of the benign sclerosing stromal tumor.