GİRİŞ ve AMAÇ: Şiddetli Tıkayıcı Uyku Apnesinde (TUA) serum total testosteron düzeyleri ile inflamasyon belirteçleri, karbonhidrat-kemik metabolik durumu veya diğer klinik/laboratuvar uyku parametreleri arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Uyku laboratuvarında polisomnografi testi yapılan 74 erkek çalışmaya dahil edildi. Hasta grubunu Apne Hipopne İndeksi (AHİ) skoru ≥30 olan ağır TUA tanılı 44 kişi, kontrol grubunu ise AHİ skoru <5 olan 30 kişi oluşturdu. Ağır TUA grubundaki olgular, Homeostasis Model Assessment of Insulin Resistance (HOMA-IR) medyan değeri esas alınarak iki alt gruba ayrıldı ve istatiksel olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Kontrol grubuyla kıyaslandığında (395±101), ağır TUA'da (321±108) total testosteron anlamlı düşüktü (p=0,004). Ağır TUA’da, total testosterone ile C-reaktif protein (CRP), fibrinojen, HOMA-IR gibi biyokimya parametreleri arasında ve AHİ, oksijen desatürasyon indeksi, REM-dışı-AHİ, REM-AHİ gibi bazı uyku değişkenleri arasında ilişki gözlendi (p<0,05). Yaş ve vücut kitle indeksi değişkenleri için düzeltme yapıldıktan sonra çoklu lineer regresyon analizi, total testosteronun AHİ skoru ile anlamlı şekilde ilişkili olduğunu gösterdi (β=-0,415, p=0,006). Kontrol grubuyla kıyaslandığında, HOMA-IR≥3,54 olan ağır TUA grubunda total testosteron daha düşük (p=0,001), sistemik inflamatuar cevap indeksi, CRP, fibrinojen, Hemoglobin A1c, karaciğer enzimleri ve parathormon daha yüksek bulundu (p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Total testosteron, TUA şiddeti, inflamasyon durumu, insülin direnci ve hipoksi ile ilişkiliydi. TUA şiddeti ile total testosteron arasında bağımsız bir ilişki bulundu. Testosteron eksikliği uyku kalitesini olumsuz etkileyebileceğinden, total testosteron düzeyinin ölçülmesi önemlidir.

INTRODUCTION: We aimed to investigate any associations between serum total testosterone (TT) levels and inflammation markers, carbohydrate-bone metabolic status, or other clinical/laboratory sleep variables in severe obstructive sleep apnea (OSA).
METHODS: Seventy-four men who underwent polysomnography tests at the sleep laboratory were included in the study. The patient group consisted of 44 people with severe OSA with Apnea Hypopnea Index (AHI) score ≥30, and the control group consisted of 30 people with AHI score <5. Cases in the severe OSA group were divided into two subgroups based on the Homeostasis Model Assessment of Insulin Resistance (HOMA-IR) median value and
evaluated statistically.
RESULTS: Compared to the control group (395±101), TT was significantly lower in severe OSA (321±108), p=0.004. In severe OSA, TT was associated with biochemical parameters such as C-reactive protein (CRP), fibrinogen, HOMA-IR, and many sleep variables such as AHI, oxygen desaturation index, rapid eye movement (REM)-AHI, and Non-REM-AHI (p<0.05). After adjusting for body mass index and age variation, according to multiple linear regression analysis, TT was significantly related to the AHI score (β=−0.415, p=0.006). Compared to the control group, in the severe OSA group with HOMA-IR≥3.54, TT was found lower (p=0.001), systemic inflammatory response index, CRP, fibrinogen, Hemoglobin A1c, liver enzymes, and parathormone were found higher (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: TT was associated with OSA severity, inflammation status, insulin resistance, and hypoxia. An independent relation was found between the severity of OSA and TT. Since testosterone deficiency could have a negative impact on sleep quality, it is important to measure TT level in OSA.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada basit humerus diyafiz kırıklarında (AO/OTA 12A2b ve AO/OTA 12A3b) uygulanan minimal invazif plak ile osteosentez (MİPO) ve konvansiyonel açık redüksiyon ve internal fiksasyon (ARİF) tekniklerinin radyolojik, fonksiyonel ve klinik sonuçlarının karşılaştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde 2016 ve 2021 yılları arasında basit humerus diyafiz kırığı (AO/OTA 12A2b ve AO/OTA 12A3b) nedeniyle opere edilen 51 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. A grubu MİPO ile tedavi edilen hastalardan oluşmaktayken B grubu ise konvansiyonel ARİF ile tedavi edilen hastaları içermekteydi. Radyolojik sonuçlar; kırık kaynaması, varus ve valgus dizilimi gibi parametrelere bakılarak değerlendirildi. Klinik parametreler; derin doku enfeksiyonu, radyal sinir hasarı ve implant yetmezliği oranları hesaplanılarak değerlendirildi. Fonksiyonel sonuçlar ise; QuickDASH, UCLASS,MEPI ve ROM ölçümleri yapılarak araştırıldı.
BULGULAR: Varus angulasyonunun MİPO grubunda daha yüksek (p<0.001) tespit edilmiş olmasının haricinde iki grup arasında radyolojik olarak benzer sonuçlar tespit edildi. Bununla birlikte, klinik ve fonksiyonel parametreler açısından de iki cerrahi teknik arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark tespit edilemedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Basit humerus diyafiz kırıklarında MİPO tekniği ile konvansiyonel ARİF tekniği arasında benzer radyolojik, fonksiyonel ve klinik sonuçlar tespit edilmiştir. Bu nedenle, MİPO tekniği konvansiyonel ARİF tekniği kadar güvenli ve etkili bir tedavi yöntemi olabilir.

INTRODUCTION: This study aimed to compare radiological, functional, and clinical results of minimal invasive plate osteosynthesis (MIPO) and conventional open reduction and internal fixation (ORIF) techniques in simple fractures of humerus diaphysis (AO/OTA 12A2b and AO/OTA 12A3b).
METHODS: We retrospectively evaluated 51 patients who were operated in our clinic for simple fractures of humerus diaphysis (AO/OTA 12A2b and AO/OTA 12A3b) between 2016 and 2021. Group A included patients treated by MIPO while Group B consisted of patients treated by conventional ORIF. Radiological outcomes were determined by fracture union, varus, and valgus malalignment. We evaluated clinical parameters by calculating deep tissue infection, injury to the radial nerve, and implant failure rates. We made the functional assessment by calculating QuickDASH, UCLASS, MEPI, and ROM.
RESULTS: We found no statistically significant differences between the two groups regarding radiological outcomes except that varus angulation was determined to be higher in the MIPO group (p<0.001). We followed the obligation of the Helsinki Declaration in our research. The clinical and functional evaluations did not reveal any statistically significant difference between the two surgical techniques.
DISCUSSION AND CONCLUSION: MIPO technique for simple fractures of humerus diaphysis demonstrated similar radiological, functional, and clinical outcomes to conventional ORIF technique. Thus, we believe that MIPO technique may be as safe and effective as conventional ORIF technique.

GİRİŞ ve AMAÇ: İlio-psoas hematomu (İPH) genellikle travma sonucunda veya altta yatan hematolojik hastalıkları olan hastalarda ortaya çıkan potansiyel olarak ölümcül bir durumdur. Nadiren spontan olarak ta gelişebilir. COVID-19 pandemisi sırasında bu nadir klinik durumun prevalansında önemli bir artış tespit ettik. Bu nedenle bu çalışmada COVİD-19 ile İPH arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya Şubat 2020-Şubat 2021 tarihleri arasında COVİD-19 nedeniyle hastanemizde yatan ve takipleri sırasında abdominal BT'de İPH saptanması nedeniyle kliniğimize konsülte edilen 18 hasta dahil edildi. Hastaların demografik verileri, tıbbi öyküleri, fizik muayene bulguları, laboratuvar tetkikleri ve radyolojik görüntüleme sonuçları ile kullandıkları antikoagülan ve antiagregan tedaviler kaydedildi.
BULGULAR: Hastaların median yaşı 63±13,6 (42-90) idi. 11 (%61,1) hasta COVİD-19 yoğun bakım ünitelerinden, 7 (%38,9) hasta ise COVİD-19 servislerinden konsülte edilmişti. Tüm hastalar İPH tanısı konulduğunda antikoagülan kullanıyordu. Sekiz (%44,4) hasta COVİD-19 geçirmeden öncede antikoagülan kullanıyordu. Bilgisayarlı tomografi ile ölçülen en büyük hematom çapı aksiyal planda 4-15 cm, koronal planda 9-12 cm arasında değişiyordu. Yedi hasta (%38.9) İPH tanısından sonraki 1-11. günler arasında öldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: COVID-19 enfeksiyonunda antikoagülan tedavi reçeteleme endikasyonları göz önüne alındığında, optimal doz ve süre ile ilgili somut kanıtların da bulunmaması nedeniyle, hastanede yatan COVID-19 hastalarında potansiyel ciddi bir komplikasyon olabilen iliopsoas hematomunun farkında olmak önemlidir.

INTRODUCTION: Iliopsoas hematoma (IPH) is a potential life-threatening condition that generally appears after trauma and concomitant hematologic abnormalities. It may rarely occur spontaneously. We determined a significant increase in the prevalence of this rarely encountered entity during the COVID-19 pandemic. Therefore, in this study, we aimed to investigate the relationship between COVID-19 and IPH.
METHODS: The study included 18 patients who were hospitalized in our hospital due to COVID-19 between February 2020 and February 2021 and were consulted to our clinic due to the detection of IPH in abdominal computed tomography (CT) during their follow-up. Demographic data, medical history, physical examination findings, laboratory tests, and radiological imaging results of the patients and administered anticoagulant and antiaggregants were recorded.
RESULTS: The median age was 63±13.6 (42–90) years. Eleven (61.1%) patients were consulted from the COVID-19 intensive care units and 7 (38.9%) were consulted from the COVID-19 wards. All patients were on anticoagulants at the time of IPH diagnosis. Eight (44.4%) patients had already been on anticoagulants before they had COVID-19. The largest diameter of hematoma measured by CT varied between 4 and 15 cm in the axial plane and 9–12 cm in the coronal plane. Seven patients (38.9%) died on days 1–11 after IPH diagnosis.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Given the indications for prescribing anticoagulant therapy in COVID-19 and the lack of definite evidence regarding its optimal dose and duration, it is important to be aware of IPH as a potentially severe complication in hospitalized COVID-19 patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Safra kanalı tıkanıklıklarında ortaya çıkan tıkanma sarılığı, hepatosellüler hastalığın neden olduğu kolestatik sarılıktan klinik olarak ayırt edilemez. Bu nedenle bu hastalığın tedavisinde sadece erken teşhis değil, tıkanıklığın derecesinin ve nedeninin de doğru olarak belirlenmesi çok önemlidir.MRCP gibi non-invaziv yöntemlerle tıkanma sarılığının doğru teşhisi mümkün olabilmektedir. Bu çalışmanın amacı, tıkanma sarılığı vakalarında MRCP'nin rolünü değerlendirmek ve biliyer tıkanıklığın düzeyini ve derecesini belirlemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu gözlemsel retrospektif çalışma, Nisan 2016 ile Ekim 2022 arasındaki dönemde klinik ve biyokimyasal tıkanma sarılığı belirtileri olan 38 hastayı içermektedir. MRCP işlemleri için faz dizilimli 1.5 T gücünde MR cihazı kullanıldı. Elde edilen görüntüler, optimum görselleştirme için mutiplanar rekonstrüksiyon (MPR) ve maksimum yoğunluklu projeksiyon (MIP) kullanılarak farklı düzlemlerde yeniden biçimlendirildi. MRCP bulguları; klinik öykü, fizik muayene, biyokimyasal testler ve altın standart olan ERCP/cerrahi ile bulguları ile tanımlayıcı istatistiksel yöntemler kullanılarak analiz edilmiştir.
BULGULAR: Çalışmaya yaşları 15 ile 86 arasında değişen 38 hasta (10 erkek ve 28 kadın) dahil edildi. Çalışmada biliyer obstrüksiyonun erkeklerde daha yaygın olduğu ve en sık obstrüksiyonun distal ana safra kanalı (CBD) olduğu saptandı. Taşlar, tıkanma sarılığının en yaygın nedeniydi. 38 hastanın %49.4 CBD taşı, %21.0 CBD darlığı, %10.5 CBD tümörü ve %5.2 ampullar kanser vardı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: MRCP taşlar, darlıklar ve maligniteler gibi safra yolu hastalıklarına duyarlıdır. ERCP'nin mümkün olmadığı postoperatif dönemde MRCP tanıda çok önemli rol oynar. ERCP'nin mümkün olmadığı veya başarısız olduğu durumlarda MRCP'nin tanısal değerinden söz edilebilir ve tamamlayıcı rol oynamaktadır.

INTRODUCTION: Obstructive jaundice, which occurs in bile duct obstructions, cannot be clinically differentiated from cholestatic jaundice caused by hepatocellular disease. An accurate diagnosis of obstructive jaundice is possible using non-invasive methods such as MRCP.The aim of this study is to evaluate the role of MRCP and determining the level and the degree of biliary obstruction in cases of obstructive jaundice.
METHODS: This observational retrospective study included 38 patients who had clinical and biochemical signs of obstructive jaundice during the period from April 2016 to October 2022. MRCP findings were correlated with clinical history, examination, biochemical tests and endoscopic retrograde cholangiopancreatography ERCP/surgical findings, which is the gold standard, according to the diagnosis and treatment approach valid for the case using descriptive statistical methods.
RESULTS: There were 38 patients (10 males and 28 females) in the study, whose ages ranged from 15 to 86. The study revealed that biliary obstruction was more common among males and the most common level of the obstruction was found to be the distal common bile duct (CBD). Stones were the most common cause of obstruction jaundice. The 38 patients had 49.4% CBD stones, 21.0% CBD strictures, 10.5% CBD tumors and 5.2% ampullary cancer.
DISCUSSION AND CONCLUSION: MRCP is susceptible to biliary tract diseases such as stones, strictures and malignancies. In the postoperative period when ERCP is not possible, MRCP plays a very important role in diagnosis. In cases where ERCP is not possible or unsuccessful, MRCP plays a complementing role and the diagnostic value of MRCP can be mentioned.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda en uygun hızlı-seri entübasyon (HSE) koşullarını sağlamak amacı ile alfentanilin farklı dozlarının kullanımının entübasyon koşulları ve hemodinamik parametrelere etkisi incelendi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Orta süreli cerrahi işlem uygulanacak ASAI-II grubu ve 24-73 yaşları arasında 56 kadın hasta 28’er kişilik iki gruba ayrıldı. Anestezi indüksiyonu için intravenöz anestezik, rokuronyum dozları, entübasyon sonrası ise inhalasyon anestezisi standartize edilerek indüksiyonda Grup I’e 3µg/kg alfentanil ve Grup II’ye 10 µg/kg alfentanil verildi. Elektrokardiyografi, noninvaziv kan basıncı, SpO2, etCO2, Fi-Sevofluran, sıcaklık ve train-of-four (TOF) monitorizasyonları uygulandı. Tüm hastalar 60.saniyede entübe edilerek onuncu dakikaya kadar (1.-2.-3.-4.-5.-7.-10. Dakika) ve cilt insizyonu sonrası monitorizasyon kaydedildi.
BULGULAR: Gruplar entübasyon skoru (p=0.052) ve TOF değerlerine göre karşılaştırıldığında (tüm P’ler>.39) istatistiksel olarak farklı olmadıkları, bununla birlikte bazal değerleri farklı olmamasına (p=0.33) rağmen ölçülen tüm ortalama arteryal kan-basıncı (OAB) değerlerinin tümünün Grup II’de daha düşük olduğu (tüm p’ler <0.012). Grupların kalp-tepe-atımları (KTA) karşılaştırıldığında ise entübasyon sonrası 3. Dakika ve sonrasında Grup II’nin istatistiksel anlamlı olarak bazal değerden farklı olmadığı (tüm p’ler>0.82), fakat Grup I’in değerlerinin bazal değerden yüksek olduğu (tüm p’ler <0.032) gözlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Alfentanilin 10 µg/kg dozunda HSE’da kullanımının 3 µg/kg dozunda kullanımına göre, entübasyon koşullarına etki etmeden hemodinamik parametreleri iyileştirdiğini gözlendi.

INTRODUCTION: In our study, the effects of using different doses of alfentanil on intubation conditions and hemody-namic parameters were investigated to provide rapid-sequence intubation (RSI) conditions.
METHODS: Fifty-six female patients between the ages of 24–73 who would undergo a medium surgical procedure with a risk of ASA I-II were divided into two groups of 28 each. Intravenous anesthetic and rocuronium doses were standardized for anesthesia induction, and 3 μg/kg alfentanil was given to Group I and 10 μg/kg alfentanil to Group II for anesthesia induction. Furthermore, after intuba-tion, inhalation anesthesia was standardized, electrocardiography, non-invasive-blood-pressure, peripheral oxygen saturation, end-tidal carbon dioxide, and inspiratory sevoflurane concentration, temperature, and train-of-four (TOF) monitoring were performed. All patients were intubated at 60 s and monitorization was recorded until the 10th min (1st-2nd-3rd-4th-5th-7th-10th
min) and after skin incision.
RESULTS: We found no significant differences between the two groups according to intubation scores and TOF scores (p=0.052, all p’s>0.39, respectively). However, all measured mean-arterial blood pressure values were lower in Group II (all p’s<0.012). When the heart rate (HR) of the groups were compared, it was found that Group II was not statistically different from the baseline value (all p’s>82) at the 3rd min and after intubation, but HRs of Group I were higher than the baseline HR (all p’s<0.32) were observed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was observed that the use of alfentanil at a dose of 10 μg/kg in RSI improved hemodynamic parameters without affecting the intubation conditions compared to the use of 3 μg/kg in RSI.

GİRİŞ ve AMAÇ: Amacımız, Mycoplasma hominis (M. hominis) ve Ureaplasma urealyticum (U. urealyticum) Yaş ve cinsiyete göre görülme sıklığını, klinisyenlerden test istenme nedenlerini ve Antimikrobiyal duyarlılıklarını tanımlamaktır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Mart 2021-Mart 2022 tarihleri arasında Mikoplazma ve Ureaplasma testi yaptırması istenen 436 hastanın özellikleri retrospektif olarak incelendi. Her hastanın şikayeti, başvurduğu klinik ve eş zamanlı olarak istenen diğer idrar kültürü, vajinal kültür, idrar mikroskobu ve idrar lökosit strip testi sonuçları ayrı ayrı değerlendirildi. Antimikrobiyal duyarlılık, büyüyen U. urealyticum ve M. hominis testi için değerlendirildi.
BULGULAR: Bir yıllık süreçte Ureaplasma urealyticum ve Mycoplasma hominis enfeksiyonu şüphesiyle toplam 436 hastaya test istendi. Yaş ortalaması 38,2 olan hastaların %94,9'unda kronik idrar yolu yakınmaları mevcuttu. %71,1'i kadın, %28,8'i erkekti. Tüm hastaların %30.2'sinde üreme meydana geldi. %28,8'i U. urealyticum ve %1,3'ü M. hominis idi. Tüm üreyen Ureaplasmaların %80,3'ü dişi ve %20'si %15,1'i erkekti. Tüm hastaların sadece 204'üne hem idrar lökosit mikroskopisi hem de lökosit strip testi yapıldı. Mikoplazma ve Ureaplasma test istemi enfeksiyon hastalıkları kliniği tarafından %86.6 oranında çoğunlukla idrar şikayeti ve idrar materyali olan hastalarda araştırıldı. U. urealyticum Antimikrobiyal testte, Priştinamisin ve minosiklin %98,4, josamisin, roksitromisin ve eritromisin %100, klaritromisin %96,7, tetrasiklin %92, levofloksasin %71,4, Siprofloksasin %6,3, klindaksasin %6,3 ofloksasin 15. %8 oran ile duyarlı olduğu tespit edilmiştir. Birkaç (yalnızca altı) Mycoplasma izolatı tetrasiklin, minosiklin, pristinamisin ve josamisin'e tamamen duyarlıyken (%100), diğer antimikrobiyal ajanlara karşı duyarlılıklar esas olarak 'orta' veya 'dirençli' aralığındaydı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kronik üriner şikayetler dışında hastalardan Mycoplasma ve Ureaplasma için test istemi hastanemizde nadirdir. Bu mikroorganizmaların neden olabileceği diğer hastalıkları da göz önünde bulundurarak tanı ve tedavi için laboratuvarımızdan laboratuvar testleri talep etmesi önerilir. Ayrıca klinisyenler bu mikroorganizmaların antimikrobiyal testlerini istemeli, akılcı ilaç kullanımı yapmalı ve aşırı antibiyotik kullanımından kaçınmalıdır.

INTRODUCTION: We aimed to investigate the incidence of Mycoplasma hominis and Ureaplasma urealyticum according to age and gender and the reasons why clinicians are asked to test them. We also defined their antimicrobial susceptibility.
METHODS: The characteristics of 436 patients who were requested to have Mycoplasma and Ureaplasma tests between March 2021 and March 2022 were retrospectively analyzed. The complaints of each patient, the clinic to which they applied, and other simultaneously requested urine culture, vaginal culture, urine microscopy, and urine leukocyte strip test results were evaluated individually. Antimicrobial susceptibility was evaluated for the growing U. urealyticum and M. hominis tests.
RESULTS: Testing was requested for a total of 436 patients with suspicion of U. urealyticum and M. hominis infection in a 1-year period. 94.9% of the patients, with a mean age of 38.2, had chronic urinary tract complaints. 71.1% were female, and 28.8% were male. Reproduction occurred in 30.2% of all patients. And 28.8% were U. urealyticum and 1.3% were M. hominis. Of all reproducing Ureaplasmas, 80.3% were female and 20 15.1% were male. Both urinary leukocyte microscopy and leukocyte strip testing were performed in only 204 of all patients. Mycoplasma and Ureaplasma test requests were investigated by the infectious diseases clinic in 86.6% of cases, mostly in patients with urinary complaints and urine material. U. urealyticum In the antimicrobial test, Pristinamycin and minocycline (98.4%), josamycin, roxithromycin, and erythromycin (100%), clarithromycin (96.7%), tetracycline (92%), levofloxacin (71.4%), ciprofloxacin (6.3%), clindaxacin (6%), 3 ofloxacin (15.8%) were found to be sensitive. A few (only six) Mycoplasma isolates were fully susceptible (100%) to tetracycline, minocycline, pristinamycin, and josamycin, while susceptibilities to other antimicrobial agents ranged mainly in the “moderate” or “resistant” range.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Test requests for Mycoplasma and Ureaplasma from patients are rare in our hospital, except for chronic urinary complaints. It is recommended to consider other diseases that may be caused for these microorganisms and to request laboratory tests from our laboratory for diagnosis and treatment. In addition, clinicians should request antimicrobial tests of these microorganisms, apply rational drug use, and avoid excessive antibiotic use.

GİRİŞ ve AMAÇ: Sağlıkla ilgili internet kullanımı son zamanlarda internet kullanımına paralel olarak artmıştır. İnternette hastalıklarla ilgili bilgilerin doğruluğu hasta eğitimi ve sağlık harcamalarının azaltılması açısından önemlidir. YouTube gibi yaygın olarak kullanılan platformlardaki egzersiz videoları son zamanlarda sıklıkla izlenmektedir. Bu tanımlayıcı çalışmanın amacı, YouTube'daki bel ağrısına yönelik egzersiz videolarının içeriğini, güvenilirliğini ve kalitesini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ekim 2022'de YouTube'da İngilizce olarak "low back pain exercise", "low back pain rehabilitation", "low back pain physical therapy" ve "low back pain physiotherapy" anahtar kelimeleri ile arama yapıldı. Her bir anahtar kelimedeki ilk 100 video çalışmaya dahil edilmiştir. Dahil edilme kriterlerini karşılayan 173 video analize dahil edilmiştir. Tüm videolar için video süresi, izlenme sayısı, beğenme ve beğenmeme sayısı, yükleme tarihi, yorum sayısı ve abone sayısı kaydedildi. Videoların güvenilirliği modifiye edilmiş DISCERN kullanılarak, kalitesi ise Global Kalite Ölçeği kullanılarak değerlendirilmiştir. Ayrıca, beğeni oranı, izlenme oranı ve video güç endeksi hesaplanmıştır.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 173 videonun %37,5'inin klinisyenler tarafından YouTube'a yüklendiği tespit edildi. Klinisyenler tarafından yüklenen videoların kalitesinin daha yüksek olduğu (p<0.001), yakın zamanda yüklenen videoların daha kaliteli olduğu (p=0.024) ve klinisyenlerin son zamanlarda YouTube platformuna daha fazla video yüklemeye başladığı (p=0.021) tespit edilmiştir. Bununla birlikte, kalite daha düşük olmasına rağmen, tıp dışı kullanıcılar tarafından yüklenen videoların video güç endeksi daha yüksek bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada, YouTube'da bel ağrısı olan hastalara yönelik egzersiz videolarının kalitesinin son zamanlarda arttığı, klinisyenlerin son zamanlarda daha fazla video yüklemeye başladığı, klinisyenler tarafından yüklenen videoların ve son videoların daha kaliteli olduğu sonucuna varılmıştır. YouTube gibi sık kullanılan platformlarda hastalıklara yönelik kaliteli videoların sayısının artırılması önem taşımaktadır.

INTRODUCTION: Health-related internet use has recently increased in parallel with the Internet use. Accuracy of information about diseases on the Internet is important in terms of patient education and reduction of health expenditures. The aim of this descriptive study was to evaluate the content, reliability, and quality of exercise videos for low back pain (LBP) on YouTube.
METHODS: In October 2022, YouTube was searched in English with the keywords “LBP exercise,” “ LBP rehabilitation,” “LBP physical therapy,” and “LBP physiotherapy.” 173 videos meeting the inclusion criteria were included in the analysis. Video duration, number of views, number of likes and dislikes, upload date, number of comments, and subscribers were recorded. The reliability was assessed using the modified DISCERN, the quality was assessed using the Global Quality Scale.
RESULTS: It was determined that the quality of the videos uploaded by clinicians was higher (p<0.001), the videos uploaded recently were of higher quality (p=0.024), and clinicians have recently started to upload more videos to the YouTube platform (p=0.021). However, although the quality was lower, the video power index of the videos uploaded by non-medical users was found to be higher.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, it was concluded that the quality of exercise videos on YouTube for patients with LBP has recently increased, clinicians have recently started to upload more videos, videos uploaded by clinicians, and recent videos are of higher quality. It is important to increase the number of quality videos about diseases on platforms such as YouTube.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda platelet/lenfosit oranı (PLO), nötrofil/lenfosit oranı (NLO) ve sistemik immun inflamasyon indeksinin (SII) postpartum depresyonu (PPD) öngörmedeki rolünü incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Üçüncü trimesterde rutin poliklinik kontrolüne gelen hastaların demografik özellikleri (yaş, vücut kitle indeksi, eğitim durumu, medeni durumu, sigara kullanımı, vb.) kaydedildi. Hastalara üçüncü trimesterde Beck Depresyon Envanteri ve postpartum birinci ay Edinburgh Postpartum Depresyon Ölçeği (EPDÖ) uygulandı.Doğum zamanında yapılan tam kan tetkikinden PLO, NLO ve SII hesaplandı. EPDÖ puanı ≤ 11 olan hastalarda (Grup I=210) PPD riski yok kabul edildi. EPDÖ puanı > 11olan hastalarda (Grup II=190) PPD riski var kabul edildi. Bu iki grubun demografik verileri ve tam kan sayımından elde edilen parametreleri istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen hastaların demografik özellikleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmamıştır (p>0.05). Grup II’nin ortalama NLO, PLO ve SII değeri grup I’ den anlamlı olarak daha yüksekti (p<0.05). Her iki grup arasında doğum şekli, doğum için bekleme süresi ve doğumda aldığı anestezi şekli açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). İki grup arasında Beck Depresyon Skalası Puan ortalaması anlamlı farklılık göstermemiştir (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: PPD’ yi öngörmede gebelikte NLO, PLO, SII’ nın anlamlı etkinliği gözlenmiştir. Bu değerleri yüksek olan hastalar PPD açısından yakın takibe alınmalıdır.

INTRODUCTION: In this study, we looked at the impact of the systemic immune-inflammation index (SII), the neutrophil/lymphocyte ratio (NLR), and the platelet/lymphocyte ratio (PLR) in predicting postpartum depression (PPD).
METHODS: Age, body mass index, educational attainment, marital status, smoking, and other demographic details of patients who attended the regular outpatient clinic control in the third trimester were noted. The Beck Depression Inventory in the third trimester and Edinburgh PPD Scale (EPDS) in the 1st month postpartum were applied to the patients. PLR, NLR, and SII were calculated from the whole blood test performed at the time of delivery. Patients with EPDS score ≤11 (Group I=210) were considered to have no risk of PPD. Patients with an EPDS score >11 (Group II=190) were considered to have PPD risk. Demographic data and parameters obtained from complete blood count of these two groups were compared statistically.
RESULTS: When both groups were compared, their demographic characteristics were similar (p>0.05). The mean NLR, PLR, and SII values of Group II were significantly higher than Group I (p<0.05). Beck Depression Scale mean score did not differ significantly between the two groups (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Significant efficacy of NLR, PLR, and especially SII was observed during pregnancy in predicting PPD. Patients with high these values should be followed closely in terms of PPD.

GİRİŞ ve AMAÇ: Endonazal transsfenoidal cerrahi (ETS), koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) maruziyeti için yüksek riskli cerrahi girişimler arasında kabul edilmektedir. Bu çalışmada, ETS uygulanan hastalarda postoperatif COVID-19 enfeksiyon oranını ve mortaliteyi araştırması ve viral bulaşmaya neden olan faktörleri ortaya konularak literatüre katkıda bulunulması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Temmuz 2020 ile Mart 2021 arasında ameliyat olan hastaları içeren tek merkezli, retrospektif bir kohort çalışmasıdır. Veri olarak, hastaların demografik, ameliyat öncesi, ameliyat sırası ve ameliyat sonrası özelliklerini ve ameliyat sonrası COVID-19 enfeksiyonu ve ölüm oranlarını içermektedir.
BULGULAR: Çalışmaya Ortalama yaşı 51.32 ± 13.55 olan ve kadın erkek oranı 15: 22 olan 37 hastalar dahil edildi. Toplam 37 hastanın; 26'sında (%70,30) nonfonksiyone hipofiz adenomu (NFPA), 6'sında (%16,20) akromegali, 2'sinde (%5,40) Cushing hastalığı, 2'sinde (%5,40) menenjiom ve 1'inde kordoma (%2,70) saptandı. Ameliyat sonrası ortalama takip süresi 5,58 ± 2,27 (2-10 ay) idi. COVID-19 enfeksiyon oranı %13,50 (5/37) ve ölüm oranı %2,70 (1/37) oldu. Postoperatif COVID-19-pozitif ve COVID-19-negatif hastalar arasında yaş, cinsiyet, komorbiditeler, hastanede kalış süresi, patoloji tipi, diyafragma sella yaralanması, yüksek devirli drill kullanımı ve hormon yetersizliği açısından anlamlı fark görülmedi (p > 0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışma, kılavuzlarda önerilen uygun önlemlere uyulması halinde ETS'nin sağlık personeli ve hastalarda COVID-19 bulaşma riski üzerinde hiçbir etkisi olmadığını göstermiştir. Hipofiz adenomlu hastalarda önceden var olan komorbiditelerin veya postoperatif komplikasyonların en yüksek COVID-19 bulaşma riskini oluşturduğuna inanıyoruz; ancak, iletim hızları uygun yönetim yoluyla en aza indirileceği düşünülmektedir.

INTRODUCTION: Endonasal transsphenoidal surgery (ETS) is considered to be among the high-risk procedures for coronavirus disease 2019 (COVID-19) exposure. This study aimed to investigate postoperative COVID-19 infection rate and mortality in patients undergoing ETS and contribute to the literature by establishing the factors causing viral transmission.
METHODS: This single-center, retrospective cohort study included patients who underwent surgery between July 2020 and March 2021. Data comprised the patients’ demographic, preoperative, intraoperative, and postoperative characteristics and their postoperative COVID-19 infection and mortality rates.
RESULTS: We included 37 patients with a mean age of 51.32±13.55 years and a female-to-male ratio of 15: 22. Further, 26 (70.30%) of 37 patients had non-functioning pituitary adenoma, 6 (16.20%) had acromegaly, 2 (5.40%) had Cushing’s disease, 2 (5.40%) had meningioma, and 1 (2.70%) had chordoma. The mean duration of postoperative follow-up was 5.58±2.27 (2–10 months). The COVID-19 infection rate was 13.50% (5/37), and the mortality rate was 2.70% (1/37). There was no significant difference between postoperative COVID-19-positive and COVID-19-negative patients regarding age, gender, comorbidities, length of hospital stay, pathology type, diaphragma sellae injury, use of high-speed drill, and hormone insufficiency (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study demonstrated no effect of ETS on COVID-19 transmission risk in health-care staff and patients if appropriate measures recommended in the guidelines are followed. We believe that pre-existing comorbidities or post-operative complications pose the highest COVID-19 transmission risk in pituitary adenoma patients; however, appropriate management can minimize the transmission rates.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ektopik gebelik nedeniyle medikal tedavi alan ve cerrahi yapılan hastaların laboratuvar parametrelerindeki değişimi gözlemlemek.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimizde 2020-2022 yılları arasında ektopik gebelik tanısı almış hastaların demografik özellikleri, tedavi öncesi ve sonrasındaki laboratuvar parametreleri retrospektif olarak tarandı ve karşılaştırıldı. Medikal tedavi alan 80 hasta ve cerrahi yapılan 68 hasta tarandı, 8 hastanın verilerinin yetersiz olması nedeniyle çalışma dışı bırakıldı.
BULGULAR: Cerrahi grubunda B-hCG değeri metotreksat grubundan anlamlı olarak daha yüksekti (p<0.05). Gruplar arasında tedavi sonrası HB ve HCT değeri tedavi öncesine göre anlamlı olarak düşüktü (p<0.05). Cerrahi grubunda tedavi öncesi ve sonrası white blood cell (WBC) değeri metotreksat grubundan anlamlı olarak yüksekti (p<0.05). Cerrahi grubunda tedavi sonrası WBC ve trombosit değeri tedavi öncesine göre anlamlı olarak daha düşüktü (p<0.05). Cerrahi grubunda tedavi sonrası WBC, trombosit düşüşü ve monosit değeri metotreksat grubundan anlamlı olarak daha yüksekti (p<0.05). Cerrahi grubunda tedavi sonrası Trombosit değeri metotreksat grubundan anlamlı olarak daha yüksekti (p<0.05). Metotreksat grubunda tedavi sonrası monosit ve lenfosit değeri tedavi öncesine göre anlamlı olarak daha düşüktü (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ektopik gebeliklerde tedavinin şekline göre hematolojik parametreler değişkenlik göstermektedir. Medikal tedavi grubuna göre cerrahi yapılan grubun hemogram ve hematokrit sayılarının daha düşük; WBC, monosit ve lenfosit sayılarının daha yüksek olduğu görülmüştür.

INTRODUCTION: To observe the changes in laboratory parameters of patients who received medical treatment and underwent surgery for ectopic pregnancy (EP).
METHODS: Demographic characteristics, pre- and post-treatment laboratory parameters of patients diagnosed with EP in our clinic between 2020 and 2022 were retrospectively scanned and compared. Eighty patients who received medical treatment and 68 patients who underwent surgery were screened, 8 patients were excluded due to insufficient data.
RESULTS: The beta-human chorionic gonadotropin value in the surgery group was significantly higher than the methotrexate (MTX) group (p<0.05). The white blood cell (WBC) values before and after the treatment in the surgery group were significantly higher than the MTX group (p<0.05). WBC and platelet values were significantly lower after treatment in the surgery group than before treatment (p<0.05). Post-treatment WBC, thrombocyte reduction, and monocyte value were significantly higher in the surgery group than in the MTX group (p<0.05). Platelet value after treatment was significantly higher in the surgery group than in the MTX group (p<0.05). In the MTX group, monocytes and lymphocyte counts were significantly lower after treatment than before treatment (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Hematological parameters vary according to the type of treatment in ectopic pregnancies. Compared to the medical treatment group, the hemogram and hematocrit counts of the surgical group were lower; WBC, monocytes and lymphocyte counts were found to be higher.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut apandisit (AA), acil başvurularında abdominal cerrahinin en sık nedenidir. Biyobelirteçler, klinisyenlerin tedavi kararlarını etkileyebilecek akut veya perfore apandisiti tahmin etmelerine yardımcı olmak için kullanılır. Immatur granülositin (IG), enflamatuar yanıtın güçlü bir belirteci olarak, AA hastalarında komplikasyon gelişimini ön görmede rolünü araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrrospektif 1 yıllık süreyi kapsayan çalışmada akut apandisit ön tanısı ile genel cerrahi tarafından opere edilmiş hastalar ile yapıldı. Patoloji raporları ile tanısı doğrulanan ve dahil edilme kriterlerine uyan 303’ü unkomplike 167’si komplike toplam 470 hasta ile çalışma gerçekleştirildi. Hastaların WBC, CRP, nötrofil, trombosit, RDW, IG sayı ve yüzdesi çalışma formuna kayıt edildi.
BULGULAR: WBC, Nötrofil ve IG sayısının Eğri altında kalan alan değerleri sırasıyla 0,590, 0,588 ve 0,559 olup istatistiksel olarak anlamlı olduğunu saptadık. IG sayısındaki her bir birimlik artış apandisit olgularında komplike olma olasılığını yaklaşık 3333 kat arttırmaktadır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada, daha yüksek IG sayısına sahip AA hastalarında komplike ve non komplike apandisit ayrımında komplike olasılığının daha yüksek olabileceğini gösterdik. Fizik muayene, görüntüleme çalışmaları ve diğer laboratuvar testleri ile birlikte IG değerleri, klinisyenlerin acil serviste yüksek riskli AA hastalarını belirlemelerine yardımcı olabilir.

INTRODUCTION: The most frequent cause of emergency abdominal surgeries is acute appendicitis (AA). Biomarkers are utilized by clinicians to aid in predicting acute or perforated appendicitis, which may influence treatment decisions. This study aims to examine the potential of immature granulocyte (IG), a robust marker of inflammatory response, in anticipating the occurrence of complications in patients with AA.
METHODS: This retrospective study covering 1 year was performed with patients who were operated on by general surgery with a preliminary diagnosis of AA. The study was conducted with a total of 470 patients, 303 of whom were uncomplicated and 167 were complicated, whose diagnosis was confirmed by pathology reports and met the inclusion criteria. White blood cell (WBC), C-reactive protein, neutrophil, platelet, red cell distribution width, IG numbers, and percentages of the patients were recorded in the study form.
RESULTS: Arean under the curve values of WBC, neutrophil, and IG numbers were 0.590, 0.588, and 0.559, respectively, and we found that they were statistically significant. Each unit increase in the number of IG increases the probability of complication in appendicitis cases approximately 3333 times.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, we have demonstrated that the probability of having a complicated appendicitis (CA) is higher in AA patients with higher IG levels when distinguishing between complicated and in CA. Together with physical examination, imaging studies, and other laboratory tests, IG values can assist clinicians in identifying high-risk AA patients in the emergency department.

GİRİŞ ve AMAÇ: Giriş: Valsalva ıkınma tekniği birçok ülkede doğumun ikinci evresinde rutin olarak kullanılmaktadır. Bu çalışmanın amacı, doğumda ıkınma tekniklerinin anne ve fetüs üzerindeki etkilerini belirlemektir. Bu çalışma, ıkınma tekniklerinin doğum eyleminin ikinci aşaması ile anne ve fetüs sonuçları üzerindeki etkilerini değerlendirdi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Gebeler randomize olarak Müdahale (valsalva) (n=72) ve kontrol (spontan) (n=73 gruplarına ayrıldı. Çalışmanın verileri Temel Obstetrik Veri Formu ve Vizüel Analog Yorgunluk Ölçeği (VAFS) kullanılarak elde edilmiştir. Demografik veriler, doğumun ikinci evresi, perine laserasyon oranları, fetal kalp atım paternleri ve yenidoğan APGAR skorları değerlendirildi. Doğum sonrası; anne için perine yırtığı, hemoraji, hemoglobin düzeyi, vital bulgular, kan pH'ı, pO2 ve pCO2 ve laktat düzeyi, yenidoğan için neonatal 1. ve 5. dakika APGAR skoru, umbilikal arter kan pH'ı, pO2 ve pCO2 parametreleri değerlendirildi.
BULGULAR: Müdahale grubundaki 28 kadına epizyo açılmış ve 25’inde de perine intakt bulunmuştur. Spontan ıkınan kadınların 42’sine epizyo açılırken perine 18’inde sağlamdır (p<0.05). Kontrol grubunun Kan PH’sı 7.4, PCO2 29.0 ve PO2 55.9’dur. Müdahale grubunun kan PH’sı 7.4, PCO2 28.0 ve PO2 64.0’dır. Her iki grubun ph ve PCO’’leri benzer iken PO2 düzeyleri arasında fark çıkmıştır (p<0.05). Müdahale ve kontrol grubu kadınların yorgunluk ve enerji düzeyleri ile yenidoğanlarının kan ph, PCO2 ve PO2 düzeyleri de birbirine benzer bulunmuştur (p>0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Doğumun ikinci aşaması spontan ıkınma ile önemli ölçüde daha uzundu. Çalışma sonuçlarına göre, valsalva itmenin ülkemizde ve dünya çapında yaygınlaştırılmasının doğumdan sorumlu tüm sağlık profesyonelleri arasında doğum süreci için yararlı olduğu kanısındayız.

INTRODUCTION: The Valsalva pushing technique is used routinely in the second stage of labor in many countries. The purpose of this study was to determine the effects of pushing techniques on mother and fetus in birth in this setting. This study evaluated the effects of pushing techniques on the second stage of labor duration and maternal and fetal outcomes. The pregnant women were divided randomly into Valsalva pushing (n=72) or spontaneous pushing (n=73) groups.
METHODS: The data of the study are obtained by utilizing the Baseline Obstetric Data Form and Visual Analog Fatigue Scale. Demographic data, second stage period, perineal laceration rates, newborn gscores were evaluated in these cases. Postpartum tests were used for perineal tear, hemorrhagia, hemoglobin level, vital findings, blood pH, pO2 and pCO2, level for the mother while the neonatal tests of apgar score for 1st and 5th min, umbilical artery blood pH, pO2 and pCO2 levels are done for the newborn.
RESULTS: Perineal laceration and episyotomy were seen less in the valsalva pushing group. (p<0.05). The blood pH of the control group was 7.4 while pCO2 was 29.0 and pO2 was 55.9. While pH and pCO2 levels of both groups were similar to each other, pO2 levels were different (p<0.05). Neonatal pH, pCO2, and pO2 levels were similar as well (p>0.05). Valsalva pushing is effective in shorter second stages of labor.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The second stage of labor was significantly longer with spontaneous pushing.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda intravenöz fosfomisin ile tedavi edilen Gram negatif enfeksiyonlarda sağ kalım oranlarını ve mortaliteye etki eden faktörleri araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza 2019-2021 tarihleri arasında hastanemiz yoğun bakım ünitesinde (YBÜ) mikrobiyolojik olarak kanıtlanmış enfeksiyonu olup, intravenöz fosfomisin tedavisi uygulanan hastalar dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri ve tedavi başlangıcı Sıralı Organ Yetmezliği Değerlendirmesi (SOFA) skoru, fosfomisin kullanım endikasyonları, tedavinin mikrobiyolojik ve klinik yanıtı, hastaların sonlanım durumu tarandı.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 96 hastanın %58’i (n=56) erkekti. Fosfomisin tedavisi alan hastaların sağ kalım oranı %27 (n=26) idi. Sonlanım durumuna göre hastaların yaşları, cinsiyetleri ve ek hastalıkları arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir farklılık görülmedi. En çok fosfomisin tedavisi kullanılan hastalık pnömoni (%87) ve en çok tedavi edilen bakteri ise K. pneumoniae (%84) idi. Hastaların sonlanım durumları ile enfeksiyon bölgesi arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki saptanmamasına rağmen, tedavi başlangıcı SOFA skoru, birlikte kullanılan antibiyotik türü, 72 saat sonra klinik yanıt, tedavi sonu mikrobiyolojik yanıt, akut böbrek yetmezliği (ABY) gelişimi ve trombositopeni gelişimi bakımından istatistiksel açıdan anlamlı bir ilişki mevcuttu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: YBÜ’nde takip edilen ve MDR Gram negatif enfeksiyonlar ile enfekte hastalara fosfomisin ile kombine tedaviler uygulanırken dikkatli olunmalıdır. Tedaviye rağmen mortalite oranları yüksek olan bu hasta grubunda tedavi seçenekleri sınırlıdır. Çalışmamızda fosfomisinin tedavi yanıtını öngörmede kullanılabilecek parametreler araştırılmıştır. Bu hasta grubu tedavi edilirken bu parametrelere göre tedaviye başlanmasının faydalı olacağı düşünülmüştür.

INTRODUCTION: Our study aimed to investigate the survival rates and factors affecting mortality in Gram-negative infections treated with intravenous (IV) fosfomycin.
METHODS: Patients with microbiologically proven infections in our hospital’s intensive care unit (ICU) and who were treated with IV fosfomycin between 2019 and 2021 were included in our study. Demographic characteristics of the patients and initiation of treatment sequential organ failure assessment (SOFA) score, indications for fosfomycin usage, microbiological and clinical response to treatment, and outcome status of the patients were screened.
RESULTS: Of the 96 patients included in the study, 58% (n=56) were male. The survival rate of the patients who received fosfomycin treatment was 27% (n=26). There was no statistically significant difference between the patient’s age, gender, and comorbidities according to the outcome. The disease in which fosfomycin treatment was used the most was pneumonia (87%), and the most treated bacteria were Klebsiella pneumoniae (84%). No statistically significant correlation was found between the outcome status of the patients and the site of infection. However, there was a statistically significant relationship regarding initiation of the treatment SOFA score, type of concomitant antibiotic, clinical response after 72 h, microbiological response at the end of treatment, development of acute renal failure, and development of thrombocytopenia.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Care should be taken when administering combined treatments with fosfomycin to patients followed in the ICU and infected with multi-drug resistant Gram-negative infections. Treatment options are limited in this patient group, which has high mortality rates despite treatment. Our study investigated the parameters that can be used to predict treatment response to fosfomycin. It was thought that it would be beneficial to start the treatment according to these parameters when treating this patient group.

GİRİŞ ve AMAÇ: Miyomlar kadın pelvisinin ve uterusun en sık görülen tümörleridir. Miyomektomi halen en çok kabul gören tedavi yöntemidir. Bu ameliyat laparotomi veya minimal invaziv yaklaşımla yapılabilir. Laparoskopinin kanama, postoperatif ağrı kontrolü ve hızlı iyileşme açısından laparotomiden üstün olduğu bilinmektedir. Bu çalışma, bir eğitim ve araştırma hastanesinde miyomektomi ameliyatı yapılan hastaların 7 yıllık deneyiminin sonuçlarını bildirmektedir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya laparoskopi (LS) 61 ve laparotomi (LT) 230 olmak üzere miyomektomi ameliyatı yapılan toplam 291 hasta dahil edildi. Klinik ve operatif verileri hasta dosyalarından ve hastane veri tabanından retrospektif olarak tarandı.
BULGULAR: Hastaların postoperatif analjezik gereksinimleri LT grubunda LS grubuna göre anlamlı olarak yüksekti. LT grubunda hastanede kalış süresi daha uzundu. LT grubundaki hastaların postoperatif hemoglobin ve hematokrit düzeyleri anlamlı olarak düşüktü (p=0,010). LT grubunda endometriyal kaviteye daha sık girildi (p=0,004).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Postoperatif hemoglobin düzeyinde azalma, postoperatif analjezi ihtiyacı ve hastanede kalış süresi açısından laparoskopik miyomektominin laparotomik miyomektomiye üstün olduğu görüldü. Ek olarak, endomiyometriyumun daha iyi görüntülenmesi nedeniyle laparoskopi, endometrial boşluğa girme konusunda laparotomiden daha üstün olabilir.

INTRODUCTION: Leiomyomas are the most common tumors of the female pelvis and uterus. Surgical excision of leiomyomas is still the most accepted treatment. This surgery can be done by laparotomy (LT) or minimally invasive approach. It is known that laparoscopy (LS) is superior to LT in terms of bleeding, postoperative pain control, and fast recovery. This study aims to report a 7-year single-center experience of patients who underwent myomectomy.
METHODS: A total of 291 patients who underwent myomectomy, 61 in the LS and 230 in the LT were included in the study. Their clinical and operative data were searched retrospectively using patient files and hospital’s database.
RESULTS: The postoperative analgesic requirements of the patients were significantly higher in LT group than LS group. Hospital stay was longer in the LT group. Postoperative hemoglobin and hematocrit levels of the patients in the LT group were significantly lower (p=0.010). The endometrial cavity was entered more frequently into LT group (p=0.004).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Laparoscopic myomectomy was found to be superior to laparotomic myomectomy in terms of decrease in postoperative hemoglobin level, need for postoperative analgesia, and hospital stay. In addition, LS can be superior to LT about entering to endometrial cavity because of better visualization of endomyometrium.

GİRİŞ ve AMAÇ: Makrofaj migrasyonunu inhibe edici faktör (MIF), bağışıklık ve enflamasyonda kritik rol oynayan bir sitokindir. Merkezimize başvuran ilk tanı almış aktif ülseratif kolitli hastalarda serum MIF düzeylerini sağlıklı kontrol grubu vakalar ile karşılaştırdık ve serum MIF seviyelerinin aktif ülseratif kolitte farklı olup olmadığını saptamaya çalıştık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2019-2020 yılları arasında hastanemize başvuran ve kolonoskopi ile aktif ülseratif kolit tanısı konan 38 naif hasta vaka grubu ve kolonoskopisi normal olup herhangi bir akut ve kronik hastalığı olmayan 37 hasta kontrol grubu olarak çalışmaya alınmıştır.
BULGULAR: Ülseratif kolit grubu hastalar ile kontrol grubu arasında makrofaj migrasyon inhibitör faktör düzeyleri açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmamıştır (p>0,05). Serum MIF düzeyleri hastalığın tutulum yeri ve hastalık şiddetine göre de hastalar ile kontrol grubu karşılaştırılarak değerlendirilmiştir. Montreal Klasifikasyonu’na göre (p>0,05) ve Truelove and Witts Kriterleri’ne göre ülseratif kolitli olgular gruplandırıldığında olguların MIF düzeyleri kontrol grubu ve kendi aralarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık göstermemektedir (p>0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Serum MIF düzeyleri naif aktif ülseratif kolitli hastalarda sağlıklı kontrollere kıyasla daha yüksek değildir. Bu konuda yapılmış fazla klinik çalışma yoktur. Serum MIF düzeylerinin ülseratif kolitteki rollerini araştıran daha fazla klinik çalışmaya ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: Macrophage migration inhibitory factor (MIF) is a cytokine that plays a critical role in immunity and inflammation. We compared serum MIF levels in patients diagnosed with active ulcerative colitis (UC) for the 1 time with those in healthy controls and attempted to determine whether serum MIF levels were different in the patients with active UC.
METHODS: A total of 38 naive patients who were admitted to our hospital between 2019 and 2020 and diagnosed with active UC by colonoscopy were included in the study as the case group, and 37 patients without acute or chronic diseases whose colonoscopy was normal were included as the control group.
RESULTS: There was no statistically significant difference in MIF levels between the patients with UC and the control group (p>0.05). Serum MIF levels were analyzed by comparing the patients with UC and the control group in terms of disease localization and severity. The serum MIF levels of the patients with UC were grouped according to the Montreal classification (p>0.05) and the Truelove and Witts criteria. There was no statistically significant difference in serum MIF levels between the patient groups or between them and the control group (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Serum MIF levels were not higher in the patients with naive active US than in healthy control subjects. There are not many previous clinical studies on this topic. Further clinical studies are needed to investigate serum MIF levels in UC.