Bel ağrısı, hekime başvuru nedenleri arasında ikinci sırayı alacak kadar sıklıkla karşılaşılan bir semptomdur ve 45 yaş altı popülasyonun en sık iş gücü kaybına neden olan faktördür. Bel ağrısı, gebelikte süreç içinde meydana gelen postural ve hormonal değişiklikler sonrası ortaya çıkar.
Buna karşın semptomatik lomber disk herniasyonu çok nadir olarak karşımıza çıkmaktadır. Siyatalji ile presente gebelerde tetkik olarak yumuşak dokuya hassasiyeti ve fetusa zararının olmaması nedeniyle Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG) tercih edilir. Şiddetli ağrı ön planda ise ilk planda epidural steroid enjeksiyonu düşünülebilir. Ancak motor ve/veya sfinkter kusuru tespit edildiyse cerrahi kararı verilmelidir. Sol lateral dekübit pozisyonda cerrahiye alınmalı ve ameliyat boyunca fetal kalp sesleri takip edilmelidir.

Ranks second among the causes of low back pain in pregnant women seeking medical attention. Low back pain population under the age of 45 which is the most common symptom of loss of manpower. Low back pain, postural and hormonal changes that occur in the process after pregnancy occurs.
However, rates of symptomatic lumbar disc herniation very rarely appeared. Present with sciatica and fetal loss in pregnant women due to lack of sensitivity of investigation, the soft tissue of Magnetic Resonance Imaging (MRI) is preferred. Severe pain in the first place in the epidural steroid injection may be considered in the foreground. However, motor and / or sphincter defect is detected should be the decision of surgery. The left lateral decubitus position should be taken to surgery, and fetal heart sounds should be monitored throughout the surgery.

AMAÇ: Çalışmanın amacı 11+0 ile 13+6 gebelik haftaların arasında ölçülen PAPP-A ve Ut-PI değerlerinin preeklampsi gelişimindeki öngörüsünü ortaya koymak ve istatistiksel olarak bir fark olup olmadığını saptamak.
YÖNTEMLER: 11+0 ile 13+6 haftalarında rutin kontrol için hastanemize başvuran 740 kadının, PAPP-A ve Ut-PI değerleri ölçülerek doğuma kadar antenatal takipleri yapıldı.

BULGULAR: PAPP-A ortalaması preeklampsi grubunda etkilenmemiş gruptan anlamlı olarak daha düşük olup Ut-PI ortalaması etkilenmemiş gruptan anlamlı olarak daha yüksekti.
SONUÇ: Literatürde bu konudaki çalışmalar çelişkilidir. Ancak düşük PAPP-A preeklampsi gelişimi için bir belirteçtir. PAPP-A’ya bağlı hastaya özgü preeklampsi riski Ut-PI ölçümü ile desteklenebilir.

OBJECTIVE: The purpose of this study is to examine the relationship between low maternal serum pregnancy-associated plasma protein-A (PAPP-A) and uterine artery pulsatility index (UtA-PI) at 11 + 0 to 13+ 6 weeks with subsequent development of pre-eclampsia (PE) and to determine the statistical differences.
METHODS: UtA-PI and serum PAPP-A were measured in 740 women attending for routine care at 11 +0 to 13 + 6 weeks of gestation and antenatal care have been continued until delivery.

RESULTS: Mean PAPP-A values were significantly lower in the PE group than the uneffected group and mean Ut-PI values were significantly higher in the PE group than the uneffected gruop
CONCLUSION: Literature is controversial on this topic. Low PAPP-A is a marker for subsequent development of PE. The PAPP-A-related patient-specific risk for PE can be modified by the measurement of UtA-PI.

AMAÇ: Trizomi 18 ve trizomi 13 tanısı almış fetuslara ait sonografik bulguları değerlendirmek.
YÖNTEMLER: Mart 2002 ile Kasım 2011 arasında hastanemizde saptanan 26 trizomi 18 ve 5 trizomi 13 olgusuna ait veriler ve tıbbi kayıtlar derlendi. Olgular 13-28. gebelik haftalarında prenatal ultrasonografik muayeneleri yapılan ve sonrasında trizomi 18 veya 13 olduğu kanıtlanmış gebe kadınlardan seçilmiştir. Kromozomal olarak trizomi 13 veya 18 olduğu kesinleşen bu olgulardaki ultrasonografi bulguları gözden geçirildi.
BULGULAR: Tüm olguların en az iki patolojik ultrason görüntüsü vardı. Sık gözlenen bulgular koroid pleksus kisti, patolojik kafa şekli, kardiyak patolojiler, holoprozensefali ve ilişkili yüz anomalileri, anormal el ve/veya ayak şekli, polidaktili, pençe el ve omfalosel idi. Yapısal olmayan polihidroamnios ve gelişme geriliği gibi patolojik bulgular olguların üçte birinden daha az bir kısmında saptandı.
SONUÇ: Trizomi 18 veya 13 olgularının hemen hemen tümünün gebeliğin ortalarında ortaya çıkan karakteristik anomaliler gösteren ultrason bulguları mevcuttu. Gebeliğin orta döneminde yapılacak ayrıntılı ultrasonografi, ileri genetik araştırma trizomi için 13 veya 18’li fetusların etkin bir şekilde taranmasını sağlayabilir.

OBJECTIVE: To evaluate the sonographic characteristics of fetuses with trisomy 18 and trisomy 13.
METHODS: From March 2002 to November 2011, we reviewed the database and medical records of 26 cases with trisomy 18 (n=21) and trisomy 13 (n=5). The subjects were recruited from pregnant women undergoing prenatal sonographic examinations at 13-28 weeks of gestation and subsequently proven trisomy 18 or 13. The results of ultrasound findings were reviewed in these cases with chromosomes confirmed as trisomy 18 or 13.
RESULTS: All cases had at least two abnormal sonographic finding. The common sonographic findings included choroid plexus cysts, abnormal head shape, cardiac anomalies, holoprosencephaly with associated facial anomalies, abnormal feet and/or hands, especially polydactyly, clenched hand and omphalocele. Non-structural abnormal findings such as polyhydroamnios or fetal growth restriction were seen in less than one third of the fetuses.
CONCLUSION: Nearly all fetuses with trisomy 18 or 13 had characteristic sonographic patterns of abnormalities demonstrated at midpregnancy. Detailed ultrasonography screening at midpregnancy is effective especially in fetuses with trisomy 18 or 13.

AMAÇ: Histeroskopi ile intrauterin adezyozyon saptanan ve adezyolizis yapılan olguların prognozunu incelemek
YÖNTEMLER: Hastanemizde histeroskopik adezyolizis yapılan 18 olgunun verileri retrospektif olarak incelendi.Adezyonlar American Fertility Society (AFS) İntrauterin Adezyon Sınıflandırması‘na göre sınıflandırıldı.Histeroskopi sonrası,olgularla görüşülerek menstrual paternleri ve gebelik durumları sorgulandı.
BULGULAR: İnfertilite nedeniyle histeroskopi yapılan toplam 18 infertil olgu çalışmaya alındı. Olguların 13’ü evre I, 2’si evre II ve 3’ü evre III olarak değerlendirildi. Olguların 9’ unda küretaj öyküsü bulunmamaktaydı, diğer 9 olguda ortalama 1.4 (1-5) küretaj öyküsü olduğu saptandı.Operasyon sonrası tüm olgulara siklik östrogen-progesteron tadavisi verildi.Olgulardan 1’ine RİA diğer olgulara ise intrauterin balon yerleştirildi.18 olgunun 2 ‘sinde gebelik gelişirken sadece 1 olgunun gebeliği term canlı doğum ile sonuçlandı. Hipomenore/amenore yakınması bulunan 6 olgudan 4’ünün histeroskopik adezyolizis sonrası yakınmalarında düzelme görüldü.
SONUÇ: İntrauterin adezyon şüphesinde histeroskopi ile kesin tanı,evreleme ve tedavi olanakları değerlendirilmelidir.

OBJECTIVE: To observe the prognosis of cases, of which intrauterine adhesion is determined and adhesiolysis is carried out, via hysteroscopy
METHODS: : In our hospital, we examined retrospectively the data belonging to 18 cases of which hysteroscopic adhesiolysis was accomplished. Adhesions were classified according to Intrauterine Adhesion Classification by American Fertility Society (AFS). In the wake of hysteroscopy, we interviewed the patients, and enquired their menstrual patterns and pregnancy status.
RESULTS: A total of 18 infertile cases were incorporated in the study, which had undergone hysteroscopy due to infertility. 13 cases were assessed as stage I, where as 2 and 3 cases were classified as stage II and III, respectively. 9 cases did not have curettage history; whereas an average 1.4 (1-5) curettage history was determined in 9 cases. After operation, all cases were subject to cyclic estrogen-progesterone treatment. IUD was applied to 1 case, whereas intrauterine balloon was implemented on others. Pregnancy occurred in 2 of 18 cases, and the pregnancy of only 1 case resulted in live birth. The complaints of 4 of 6 cases, who suffered from hypomenorrhea/amenorrhea, were reduced.
CONCLUSION: Definitive diagnosis, staging and treatment possibilities by hysteroscopy should be assessed with respect to intrauterine adhesion suspect.

AMAÇ: Bu çalışmada ergenlik çağı intihar vakaları incelenerek demografik özelliklerinin değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEMLER: Ocak 2010-Haziran 2012 tarihleri arasında Ümraniye Eğitim Araştırma Hastanesi çocuk acil servisine başvuran intihar vakalarının dosyası retrospektif olarak değerlendirildi. Olgular yaş, cinsiyet, mevsim, intihar girişimi zamanı ile başvuru arasında geçen süre, alınan ilaç sayısı, ilaç alış yolları, semptomları ve uygulanan tedavi yöntemleri açısından incelendi.
BULGULAR: Otuz aylık süre içerisinde acil servise başvuran 50 intihar olgusu incelendi. Başvuruların 46’sı (% 92,0) kız, 4’ü (% 8,0) erkek olup %16'sı 14, %28'i 15, %56'sı 16 yaşında idi. İntihar girişimleri en sık 16 yaşında (% 56) ve kız cinsiyette saptandı. İlaç alımı ile hastaneye başvuru arasında geçen süre, tek bir gruptan ilaç alımı için ortalama 14, 3 veya daha fazla farklı gruptan ilaç alımı için 4 saatti. Hastaneye başvurularda mevsimsel bir farklılık izlenmedi. Hastanede kalış süresi ortalama 30 saatti. Başvuran intihar vakalarının tamamı oral ilaç alımı yoluylaydı. Bunlar içinde analjezikler (parasetamol, naproksen) ve santral sinir sistemi ilaçları (antidepresanlar-antipsikotikler) görülmekteydi. Vakaların % 60’ına mide yıkama, aktif kömür tedavisi, vital bulguların yakın takibi; % 20'sine aktif kömür; %8'ine aktif kömür, N-asetilsistein;%8'ine mide yıkama, aktif kömür, N-asetilsistein, vital bulguların yakın takibi ve % 4’üne vital bulguların yakın takibi uygulandı.
SONUÇ: İntihar girişimlerinin kız cinsiyette daha sık ve en fazla oral yoldan ilaç alımı ile olduğu saptanmıştır. Alınan ilaçlar içinde en sık analjezikler ve santral sinir sistemi ilaçları (antidepresanlar-antipsikotikler) görülmekteydi. Çalışmamızda, psikopatoloji oranlarının düşük olmasına rağmen intihar girişimi varlığı; ergenlerin ebeveyn ilişkileri başta olmak üzere yaşadıkları çeşitli zorlanmalar karşısında intihar girişimine yöneldiklerini düşündürmüştür.

OBJECTIVE: The aim of the study was to investigate the adolescent suicides in order to define their demographical properties.
METHODS: The reports of suicide attempts were investigated between January 2010 and Jun 2012 in emergency service retrospectively. The participants were analyzed on age, sex, season, duration of time between suicide and application, suicide reasons, number of taken medicine, the way of medication, symptoms,treatment methods.
RESULTS: 50 suicides were investigated in 30 months in emergency service. 46 female (92,0%), 4 (8,0%) male, 16% of them were 14 years old(yo), 28% were 15(yo), 56%were 16 (yo). Most frequent age of suicide attepts in females was 16 (56%). Duration of time between taken medicine and application for one medicine was 14 hours in average, for the 3 or more different group of medicine, it was 4 hours. There is no correlation was found between suicide and seasons. The duration of hospitalization was 30 hours in average. All suicides were used oral medication. Analgesics (parasetamol, naproxen), central nerve system affective medicines (antidepressants -anti psychotics) were most frequently seen. 60% of the participates were treated by gastric lavage, active coal and monitorization, N-acetylcystein, 20 % of them by active coal, and 4 % by monitorization.
CONCLUSION: Suicide attempts were more frequent in females and mostly by oral intake of drugs. The most common drugs were analgesic drugs and central nervous system drugs (antidepressants, antipsychotics). In our study although the suicide attemps there were low rates of psychopathology which made us think that adolescents head to suicide attempts in various strains especially about relationship with their parents.

AMAÇ: Sigara dumanına maruz kalma ya da pasif içicilik çocuklarda önemli bir halk sağlığı sorunudur. Bu çalışmada polikliniğe getirilen çocukların ve bunların içinde solunum yolu hastalığı tanısı almış olanların ne kadarının pasif sigara içicisi olduğunun belirlenmesi amaçlandı.
YÖNTEMLER: Çocuk polikliniğine başvuran hastaların dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Çocukların evde sigara dumanına maruz kalma durumunun olup-olmadığı ve solunum yolu hastalığı olan çocukların ne kadarının sigara dumanına maruz kaldığı poliklinik hasta kayıtlarından elde edildi.


BULGULAR: Çalışmada 15 gün ile 16 yaş arası 873 hasta incelendi. Çocukların 293’ünde (%33,6) evde sigara içen ev halkı mevcutdu. Sigara dumanına maruz kalan 293 çocuğun 114’ünde (%38,9) solunum sistemi hastalığı saptandı. Sigaraya maruz kalma ve solunum yolu hastalıkları arasında ilişki p=0,05 saptandı
SONUÇ: Pasif sigara dumanına maruz kalma başta çocuklar olmak üzere tüm yaş grubunu etkileyen önemli bir toplum sağlığı sorunudur. Evde pasif sigara içiciliği, solunum sistemi hastalıkları başta olmak üzere birçok hastalığa sebep olan önlenebilir bir risk faktörüdür.

OBJECTIVE: Exposure to tobacco smoke (ETS), a universal public health problem, has a significant impact on diverse health conditions, particularly for young children. We aimed to investigate passive smoke exposure among children admitted to pediatric outpatient clinic with respiratory tract infection.
METHODS: Medical records of children who had been admitted to pediatric outpatient clinics were reviewed retrospectively, the data of exposure to smoke at home and the rate of ets among children with respiratory tract infection was searced through policlinic records.
RESULTS: We studied 873 children between 15 days and 16 years. Exposure to smoke was reported in 293 (33.6%) children, of whom 114 (38,9%) had respiratory problems. There was a significant relationship betweeen ETS and respiratory ilnesses (p=0,05).
CONCLUSION: passive exposure to smoke is an important public health problem effecting the whole population but mostly the children. Passive exposure to smoke at home is a preventable risk factor leading to many diseases and respiratory tract infections.

AMAÇ: Çalışmamızda, CAN score (Clinical Assessment of Nutritional Status: Nutrisyonel Durumun Klinik Değerlendirilmesi) yöntemini kullanarak fetal malnütrisyonlu bebeklerin oranını, AGA ve SGA bebekler arasındaki dağılımını ailenin sosyoekonomik durumu ile malnutrisyon arasındaki ilişkiyi saptamayı amaçladık.
YÖNTEMLER: Prospektif olarak 708 yenidoğana CAN score uygulandı ve bebeklerin annelerine sosyoekonomik düzey ve annenin gebelik öyküsü ve daha önceki gebelikleri hakkında sorular soruldu.
BULGULAR: Çalışmaya katılan 708 yenidoğan (YD) bebekten 159 (%22,5)’sinde FM saptanmıştır. Denver intrauterin gelişme eğrilerine göre gestasyon yaşına uygun (AGA) olan yeni doğanlardan %20,5’inde fetal malnutrisyon (FM) saptanırken, gestasyon yaşına göre küçük (SGA) olanlarda %87,5 FM saptanmıştır. SGA olan YD’ın %12,5 (2/16)’inde ise FM saptanmaması dikkat çekicidir. Aylık geliri asgari ücret ve daha az olan ailelerin bebeklerinde daha fazla FM saptanması arasında istatistiksel olarak anlamlı düzeyde farklı bulundu (p<0,05).
SONUÇ: CAN score yenidoğanlarda fetal malnutrisyonun değerlendirilmesinde kolay ve hızlı uygulanabilen klinik skorlama yöntemi olmakla beraber ailenin sosyoekonomik durumu da fetal malnutrisyon gelişiminde önemli bir etkendir.

OBJECTIVE: The aim of the study is to investigate ratio of fetal malnutrition (FM), distribution of FM among Appropriate for Gestational Age (AGA) and Small Gestational Age (SGA) babies and to establish correlation between FM and socioeconomical status of the families by using CAN Score (Clinical Assessment of Nutritional Status) while comparing with other measure methods.
METHODS: Prospective study of 708 term healthy newborns assessed using CAN score and mothers took a questionary about socioeconomic status of family and gestational history of their previous and recent pregnancy.
RESULTS: FM was found in 159 (22.5%) of 708 newborn. FM is also observed in 20.5 % (142/692) of the children with AGA according to Denver intrauterine developmental graphs. In SGAs 87.5 (14/16) of the children were found as FM. It also quite interesting that 12,5 % (2/16) of the SGA newborn are diagnosed as FM. FM was found in families with minimum wage or below the minimum wage. (p<0,05).
CONCLUSION: CAN score is a simple and quick way of clinical scoring for evaluating FM at birth. However, socioeconomical status of family is also an important factor for FM.

Dört aylık kız hasta baş tutmada güçlük yakınması ile çocuk nöroloji polikliniğine başvurdu. Yapılan tetkikleri sonucunda nadir bir sekonder megalensefali nedeni olan Canavan hastalığı tanısı aldı. Canavan hastalığı otozomal resesif olarak kalıtılan, erken dönemde hipotoni, ilerleyen dönemde spastisite, makrosefali, baş kontrolünün olmaması, ilerleyici ağır mental retardasyon ve nöbetlerle karakterize bir lökodistrofidir. Canavan hastalığının ve diğer nörometabolik nedenlerin makrosefali ayırıcı tanısındaki yerine dikkat çekmek amacıyla sunuldu.

A 4 months old girl come neurology outpatient clinic with complaints of difficulty in keeping the head. As a result of the investigations is a rare cause of Canavan disease with a clinical diagnosis of secondary cases megalensefali. Canavan disease is an autosomal recessive inherited disease. In early period of this disease, hypotonia occurs, later progressive spasticity have been seen. Canavan disease is a kind of leukodystrophy characterized by macrocephaly, lack of head control, progressive severe mental retardation and seizures. In this case report, we draw attention of Canavan disease and other metabolic disorders in the differential diagnosis of macrocephaly.