Yaşam süresi uzadıkça pelvik taban bozuklukları ön plana çıkmakta, giderek artan tıbbı ve sosyal bir sorun haline gelmektedir. Kadınların %10’dan fazlası hayatlarının bir kısmında pelvik organ prolapsusu veya inkontinans için cerrahi operasyon geçirmekte, bunların %30’u başarısızlık nedeniyle tekrar opere olmaktadır. Bu bölümde pelvik organ prolapsusu anatomik temeller ve patofizyolojik mekanizmalar ışıgında ele alınmış; anterior, posterior ve apikal prolapsus olarak anatomik kompartmanlara göre sınıflandırılmış, cerrahi tedavi metodları ele alınırken literatürdeki başarı oranları ve komplikasyonlar belirtilmeye çalışılmıştır.

As the population lives longer, pelvic floor disorders become more evident and increasing health and social issue. More than %10 of women needs surgery for prolapse or stres incontinence in a life time, with %30 of those patiens requiring repeated surgical repair for failure. This chapter will review pelvic organ prolapse in aspects of anatomic fundamentals and pathophysiologic mechanisms; classify prolapse as anterior, posterior and apical prolapse as anatomic compartments, and describe surgical methods with cure and complication rates.

AMAÇ: Ovulasyon indüksiyonunda kullanılan rekombinant folikül stimulan hormon (rFSH) ve üriner folikül stimulan hormon (uFSH) ile yapılan ovulasyon indüksiyonu siklusları sonucunda oluşan gebelik oranlarını değerlendirmek ve istatistiksel olarak bir fark olup olmadığını saptamak.
YÖNTEMLER: Prospektif randomize kontrollü klinik çalışmaya, Bakırköy Kadın Doğum ve Çocuk Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi Etik Kurulu’nun 15.02.2010 gün ve 303 sayılı kararı ile başlandı. Klomifen sitrat tedavisi ile gebe kalamayan 105 infertil kadın çalışmaya dahil edildi. rFSH grubunda 55 hastaya 90 siklus ovulasyon indüksiyonu ve intrauterin inseminasyon (İUİ), uFSH grubunda 50 hastaya 90 siklus ovulasyon indüksiyonu ve İUİ uygulandı. Stimulasyon süresi, kullanılan gonadotropin dozu, dominant folikül sayısı, hCG gününde endometrial kalınlık, siklus iptal oranları, OHSS insidansı, İUİ günü TMSS (toplam motil sperm sayısı), gebelik oranı, ilk trimester abort oranı, çoğul gebelik oranı değerlendirildi.
BULGULAR: Siklus başına gebelik oranları rFSH grubunda %16,7 ve uFSH grubunda %14,4 olarak saptandı. Her iki grup ararsında gebelik oranlarında anlamlı bir farklılık saptanmadı. Stimulasyon süresi, dominant folikül sayısı, hCG gününde endometrial kalınlık, siklus iptal oranları, OHSS insidansı ve ilk trimester abort oranları arasında fark saptanmadı.
SONUÇ: Çalışmamızın sonucuna göre, İUİ sikluslarında ovulasyon indüksiyonu için rFSH ve uFSH kullanımı ile benzer gebelik oranları elde edilmiştir. Ayrıca diğer parametreler arasında da fark bulunmamıştır.

OBJECTIVE: The purpose of this study is to evaluate outcomes of pregnancy after ovulation induction with recombinant Follicle Stimulating Hormone and urinary Follicle Stimulating Hormone and to determine whether there is a statistically significant difference.
METHODS: A randomized controlled prospective clinical study. Ethic committee approved our application with 303 numbered decision at 15th February 2010. 105 infertile women who failed to conceive on treatment with clomiphene citrate was included in the study. A total of 90 cycles of ovulation induction with rFSH and IUI were performed to 55 patients of rFSH group. A total of 90 cycles of ovulation induction with uFSH and IUI were performed to 50 patients of uFSH group. Days of stimulation, dose of gonadotrophin, dominant follicle number, endometrial thickness on HCG day, cycle cancellation rate, OHSS incidence, total motile sperm account (TMSS) on IUI day, first trimester abortion ratio and pregnancy ratios per cycles, multiple pregnancy rates were evaluated.
RESULTS: Pregnancy ratios per cycles were 16,7 % in Gonal F group and 14,4 % in Fostimon group. There is no significant difference between pregnancy rates. There is also no significant difference between days of stimulation, dominant follicle number, endometrial thickness on HCG day, cycle cancellation rate, OHSS incidence and first trimester abortion ratio.
CONCLUSION: According to the results of our study, pregnancy rates were achieved similar with rFSH or uFSH usage for ovulation induction in IUI cycles. Additionally, there is no significant difference in other parameters

AMAÇ: İkinci-trimester plasenta yerleşimi ile maternal ve perinatal sonuçlar arasındaki ilişkiyi saptamak.
YÖNTEMLER: Bu prospektif gözlemsel çalışma, plasenta yerleşim yeri ile gebelik sonuçları arasındaki ilişkiyi saptamak için, Şubat 2009- Ocak 2010 tarihleri arasında İstanbul Bakırköy Kadın Doğum ve Çocuk Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi antenatal polikliniğine başvuran tekil gebeler üzerinde yapıldı. Plasenta yerleşimi 16 ile 22.gebelik haftasında yapılan ultrasonografi ile belirlendi. Tüm sonografik değerlendirmeler aynı kişi tarafından yapıldı. Plasenta yerleşimi 5 kategoriye ayrıldı; ön, arka, fundal, lateral (sol yan, sağ yan) ve aşağı yerleşimli. İstatistiksel analizler MedCalc v11.3 istatistik programı ile yapıldı.
BULGULAR: Çalışmada 807 gebe değerlendirildi [ plasenta, 328 (%40.6) olguda ön duvar, 290 (%35.9) olguda arka duvar, 46 (%5.7) olguda fundus, 117 (%14.5) olguda yan duvar ve 26 (%3.2) olguda aşağı yerleşimliydi]. İkinci- trimester plasenta yerleşimi ile preeklampsi ( P = 0.419), fetal büyüme kısıtlılığı (P = 0.658), preterm doğum gelişimi (P = 0.085), gestasyonel hipertansiyon (P=0.278), ve plasenta dekolmanı (P= 0.877) arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmadı.
SONUÇ: İkinci- trimester plasenta yerleşiminin olumsuz gebelik sonuçlarını öngörmesi üzerine etkisi saptanmadı.

OBJECTIVE: The purpose of this study was to determine whether an association exists between second- trimester placental location and maternal - neonatal outcomes
METHODS: A prospective, observational study was performed in singleton pregnancies between February 2009 and January 2010 in Istanbul Bakirkoy Women and Children Hospital at Department of Obstetrics to investigate the association between placental location and subsequent risk of an adverse pregnancy outcome. Placental location was determined by sonography at 16 to 22 weeks’ gestation. All ultrasounds were performed by the same operator. Placental location was divided into five categories, anterior, posterior, fundal, lateral ( left or right lateral) and low- lying. Statistical analyses were conducted using MedCalc Statistical Software v11.3.
RESULTS: There were 807 pregnancies analyzed in this study [ anterior location: 328 (%40.6), posterior location: 290 (%35.9), fundal location: 46 (%5.7), left or right locations 117 (%14.5), and lower uterine segment location: 26 (%3.2) ]. The risk of developing preeclampsia, preterm delivery (P = 0.085) and the risk of having a fetus with IUGR (P = 0.658), gestational hypertension (P=0.278), and abruptio placentae (P= 0.877) were not increased in this study by the site of placentae.
CONCLUSION: There was no association between second- trimester placental location and adverse pregnancy outcome.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı 1 yıllık takipte levonorgestrel salgılayan intrauterin sistemin (LNG-IUS) menoraji tedavisindeki etkinliğini araştırarak, kanama miktarına, menstruasyon paterne, serum ferritin ve hemoglobin seviyelerine olan etkilerini değerlendirmektir.
YÖNTEMLER: Menoraji nedeniyle LNG-IUS uygulanan 50 hastanın kanama paternleri kaydedilip, piktoryal (resimli) skorlama sistemi kullanılarak kanama miktarları değerlendirildi. Bu veriler serum ferritin ve hemoglobin değerleri ile birlikte, 1 yıl sonraki verilerle karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışma sonunda 43 (%86) hastaya ulaşılabildi ve ortalama yaş 40,46±5,79 olarak tespit edildi. Hemoglobin seviyelerinde (tedavi öncesi 11,14 gr/dl, tedavi grubunda 12,08g/dl; p=0,006), ferritin seviyelerinde (tedavi öncesi 9.84±1.88 μg/L, tedavi grubunda 46.24±2.92 μg/L; p=0,001) istatistiksel olarak anlamlı bir artış olmuştur. Piktorial kartla yapılan değerlendirmede ise tedavi öncesine göre kanama miktarı tedavi grubunda anlamlı oranda azalmıştır (piktoryal skor; tedavi öncesi 191±9,62 vs tedavi grubu 36±6,97; p< 0.001 )
SONUÇ: LNG-IUS menoraji tedavisinde çok etkin bir yöntem olup özellikle üreme çağındaki kadınlarda hem kullanımının geri dönüşlü olması hem de etkinliğinin yüksek olması nedeniyle birinci seçenek tedavi yöntemi olabilir.

OBJECTIVE: : The aim of this study is to evaluate the effect of the levonorgestrel intrauterine system (LNG-IUS) on menorrhagia and determine the amount of menstrual bleeding, bleeding pattern and serum ferritin levels difference in a 1 year follow up period.
METHODS: Menstrual bleeding scores are evaluated by using pictorial blood assessment chart. Menstrual bleeding scores, bleeding patterns, serum ferritin and hemoglobin levels were compared with preinsertion and on-treatment group.
RESULTS: Fourty-three (68.75%) women were eligible for control in the on-treatment group. Mean age of the patients was 40,46±5,79 years. There occurred a statistically significant increase in the hemoglobin levels (pre-treatment 11,14 gr/dl, on-treatment 12,08g/dl; p=0,006) and ferritin levels (pre-treatment 9.84±1.88 μg/L, on-treatment 46.24±2.92 μg/L; p=0,001). When the pre-insertion and on-treatment group were compared the pictorial scores were statistically significantly decreased (pictorial score 191±9,62 vs 36±6,97; p< 0.001, respectively).
CONCLUSION: The amount of blood loss decline in LNG-IUS users is remarkable. LNG-IUS may be the first choice in the treatment of menorrhagia especially in reproductive age because of its reversibility and efficiency.

AMAÇ: Sezaryen doğum öncesi povidon iyot ile vajinal hazırlığın postpartum yara enfeksiyonu ve endometrit oranlarını azaltıp azaltmadığını belirlemek.
YÖNTEMLER: Çalışmamız sezaryen doğum öncesi povidon iyot ile hazırlık yapılan veya yapılmayan olguları içeren randomize kontrollü bir çalışmadır. Çalışmamızın primer sonucu postpartum yara yeri enfeksiyonu ve endometrit oranlarıdır.
BULGULAR: Kontrol grubu (n=335) ile karşılaştırıldığında povidon iyot ile vajinal hazırlık yapılan grupta (n=332) post-operatif yara enfeksiyonu belirgin şekilde azalmıştı (p=0,015). Endometrit insidansı her iki grupta da benzerdi (p=0,841).
SONUÇ: Sezaryen doğum öncesi povidon iyot ile vajinal hazırlık post-opertif yara yeri enfeksiyonu riskini azaltır.

OBJECTIVE: The purpose of the present study was to determine whether the vaginal preparation with povidone–iodine prior to caesarean delivery decreased the incidence of postpartum wound infection and endometritis.
METHODS: The present study was a prospective randomized controlled trial in which subjects received a vaginal preparation with povidone–iodine solution immediately prior to caesarean delivery or received no vaginal preparation. The primary outcome measure were the rate of postpartum wound enfection and endometritis.
RESULTS: A significant decrease in post-caesarean wound was noted in the group that received the povidone–iodine vaginal preparation (n = 332) compared with the control group (n = 335) (p=0,015). No statistically significant differences in the incidence of endometritis were noted between the experimental and control groups among women who were not in labor at the time of the caesarean delivery (p=0,841).
CONCLUSION: Vaginal preparation with povidone–iodine solution immediately prior to a caesarean delivery reduces the risk of post-operative wound infection.

AMAÇ: Pediatrik femur diafiz kırıkları çocukluk çağında sık görülen yaralanmalardan biridir. Çalışmamızda hastaların tedavisinde sık olarak kullanılan traksiyon sonrası alçılama ve titanyum elastik çivi tedavilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEMLER: Eylül 2011- Temmuz 2012 yılları arasında kliniğimize femur diafiz kırığı nedeniyle başvuran ortalama takip süresi 5 (3-10) ay olan 39 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaneye yatırılarak traksiyon uygulanan ve yumuşak kallus oluşumu sonrasında anestezi altında pelvipedal alçı yapılan 26 hasta grup 1 olarak sınıflandırıldı. Titanyum elastik çivi ile tedavi edilmiş olan geriye kalan 13 hasta grup 2 olarak sınıflandırıldı. Grup 1'deki hastaların 20’si erkek 6’sı kız, ortalama yaşları ise 3,9 (1-9) yaştı. Grup 2 'deki hastaların ise 6’sı erkek 7’si kız ve ortalama yaşları 8,7 (4-15) yaştı.
BULGULAR: Gruplar arasında takip süresi açısından istatistiksel fark yoktu. Tüm kırıkların takip süreleri sonunda kaynadığı görüldü. Grup 1'deki hastaların hastane yatış süreleri (10.1 gün), Grup 2 'deki hastalara (2.2 gün) göre istatistiksel olarak anlamlı biçimde yüksek olarak tespit edildi (p< 0.05). Grup 1'deki hastaların 2'sinde, Grup 2'deki hastaların 1 tanesinde komplikasyona bağlı olarak revizyon operasyonu gerekli oldu. Gruplar arasında komplikasyon ve postravmatik deformite açısından istatistiksel fark saptanmadı.
SONUÇ: Traksiyon sonrası pelvipedal alçılama femur diafiz kırıklarında ülkemizde sık kullanılan bir yöntemdir. Fakat göreceli uzun hastane yatışı, uzun iyileşme süresi ve yarattığı çocuk bakımındaki güçlükler tedavide karşılaşılan temel problemlerdir. Çalışmamızda tedavi etkinliğinde istatistiksel olarak anlamlı bir başarı farkı tespit edilmese de, titanyum elastik çivi tedavisinin daha kısa yatış süresi ve göreceli olarak hastada daha konforlu ve hızlı bir iyileşme sağlaması nedeniyle daha sık tercih edilebileceği kanaatindeyiz.

OBJECTIVE: Pediatric femur diaphysis fractures are common children injuries. In our study we aimed to compare the results of the pelvipedal casting after traction and titanium elastic nailing treatment in these patients.
METHODS: We retrospectively evaluated 39 patients (mean follow-up of 5 (3-10) months) who had admitted to our clinic because of femur diaphysis fracture between September 2011 and July 2012. 26 patients were enrolled as Group 1. These patients were hospitalized for application of traction. After soft callus formation pelvipedal casting were applied and the patients were discharged from hospital. Other 13 patients who had operated with titanium elastic nailing, were enrolled as Group 2. In Group 1 the mean age were 3.9 (1-9) years. In Group 2 the mean age were 8.7 (4-15) years.
RESULTS: There were no statistical differences according to the follow-up. All fracture were united at the end of follow-up. In Group 1 (10.1 days) the hospitalization time was statistically longer than Group 2 (2.2 days) (p< 0.05). There were 2 complications that need revision operation in Group 1 and 1 complication in Group 2. There were no statistical differences between two groups regarding complications and posttraumatic deformity.
CONCLUSION: Relative longer hospitalization time, longer recovery time and patient care problems for parents are main disadvantages of pelvipedal casting. In our study we did not find any differences regarding treatment success between two groups. But we think that titanium elastic nailing treatment may be chosen more due to shorter hospitalization time, comfortable and faster recovery time.

Sezaryen skar gebeliği, her ne kadar en nadir ektopik gebelik formlarından birisi olsa da insidansı, hızla artmakta olan sezaryen doğum oranları nedeniyle yükselmektedir. Nadir görülüyor olmasına karşın obstetrik kliniğinin hayatı en tehdit edici acillerindendir. Bu çalışmamızda, hastanemizde tanısı konan ve tedavisi yapılan iki sezaryen skar gebelik olgu sunumunu hayatı tehdit edici bu obstetrik acil hakkında dikkat çekmek amaçlı sunduk.

Although cesarean scar pregnancy is one of the rarest form of ectopic pregnancy, it's incidence is rising along with highly increacing cesarean section delivery ratios. Cesarean Scar Pregnancy is also one of the most life threatening emergency of the obstetrical clinic. We hereby report two cases of cesarean scar pregnacy diagnosed and threated in our hospital in order to bring attention to this highly devastating obstetric emergency.