GİRİŞ ve AMAÇ: Bel ağrısı, kas-iskelet sisteminin en yaygın görülen hastalığıdır. Analjezikler, miyorelaksan ilaçlar, yatak istirahati, fizik tedavi ve geleneksel tedaviler bel ağrısı için ilk basamak tedavilerdir. Ek olarak, konvansiyonel radyofrekans termoagülasyon (RFT) ve kaudal steroid enjeksiyonu (CSI) yaygın tedavilerdendir. Bu çalışma sadece RFT yapılan hastaların sonuçlarını RFT ve CSI kombinasyon tedavisi yapılan hastaların sonuçları ile karşılaştırmayı amaçlamaktadır. Kronik bel ağrısı olan hastalarda bu tedavilerin etkinliği değerlendirmek amaçlanmaktadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2018-Mayıs 2019 tarihleri arasında beyin cerrahisi kliniğinde epidural CSI ve RFT uygulanan 62 hasta çalışmaya dahil edildi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 62 hastanın 30'una (%48,3) RFT+CSI uygulandı. İşlem öncesi ve sonrası VAS skorları; işlem sonrası altıncı ayda RFT+CSI yapılan ve sadece RFT yapılan grup skorları (p=0,030) arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlendi ve RFT+CSI grubunda ağrının daha fazla azaldığı gözlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada BMI, meslek, cinsiyet, yaş ve prosedür göz önünde bulunduruldu. Hem RFT hem de RFT+CSI'nın konservatif veya fizik tedaviden sonra düzelmeyen kronik bel ağrısı için etkili tedavi yöntemleri olduğu sonucuna vardık. BMI'nin bel ağrısı üzerinde doğrudan etkisi vardır. Hem RFT hem de RFT+-CSI prosedürleri uygulanan hastalarda VAS skoru önemli ölçüde azaldı ve RFT+CSI altı aylık VAS skoru açısından daha etkili göründü.

INTRODUCTION: Lower back pain is the most common disease of the musculoskeletal system. Analgesics, myorelaxant drugs, bed rest, physical therapy, and conventional treatments are first-line treatments for lower back pain. In addition, conventional radiofrequency thermocoagulation (RFT) and caudal steroid injection (CSI) are common conventional therapies. The present study aims to compare the results of RFT alone with combination therapy using RFT and CSI. The effectiveness of these treatment methods in patients with chronic lower back pain is evaluated.
METHODS: A total of 62 patients with lower back pain who underwent epidural CSI and RFT in neurosurgery clinic between January 2018 and May 2019 were included.
RESULTS: Of the 62 patients included in the study, RFT+CSI was performed in 30 patients (48.3%). A visual analog scale (VAS) scores before and after the procedure; a statistically significant difference was only observed between the RFT+CSI and RFT group scores (p=0.030) in the sixth month after the procedure, and it was observed that the pain decreased more in the RFT+CSI group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The present study considered body mass index (BMI), occupation, gender, age, and procedure levels. We conclude that both RFT and RFT+CSI are effective treatment methods for chronic lower back pain that does not improve after conservative or physical therapy. BMI has a direct effect on lower back pain. The VAS score decreased significantly in patients who underwent both the RFT and RFT+CSI procedures, and RFT+CSI appeared more effective in terms of the 6-month VAS score.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma ile Marfan sendromundaki(MS) fenotipik genotipik spektrumu genişletmek için Marfan Sendromlu bireylerin klinik ve moleküler bulgularının gözden geçirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya Türkiye'de bir eğitim ve araştırma hastanesinde Ocak 2018- Ocak 2021 tarihleri arasında Marfan Sendromu tanısı konulan toplam 12 hasta dahil edildi. Hasta dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Tüm hastalar tek bir klinik genetik uzmanı tarafından değerlendirildi. Tüm hastalarda FBN1 geni dizilendi.
BULGULAR: Hastaların beşi erkek, yedisi kadındı. Dört hasta moleküler çalışma sonucu olmadan MS klinik tanı kriterlerini karşılamıyordu. Hastaların çoğu (%67) aort dilatasyonu nedeniyle yönlendirilmişti, bununla birlikte hiçbir hastada aort anevrizması/ diseksiyonu saptanmamıştı. Hastaların tümünde iskelet bulguları ve MS ile ilişkili yüz özellikleri mevcuttu. Ektopia lentis tespit edilen hasta yoktu. Pnömotoraks öyküsü sadece bir hastada mevcuttu. On iki hastada 12 farklı varyant tespit edildi. Bunlardan on tanesi patojenik, ikisi muhtemel patojenik olarak sınıflandırıldı; üçü novel varyanttı, dokuzu ise daha önce bildirilmişti. Varyantlardan beşi (%42) nonsense, dördü (%33) frameshift, üçü (%25) ise missense gruptaydı. Saptanan FBN1 varyantları herhangi bir hotspot bölge olmaksızın gen içerisinde dağılmıştı. Protein düzeyinde incelendiğinde EGF-like domain, varyantların en sık etkilediği domaindi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: MS nedeniyle izlenen hastalarda altta yatan moleküler patolojinin aydınlatılması, hastalıktaki fenotip-genotip korelasyonunun genişletilmesi ve hastalara erken tanı konulması açısından çok önemlidir. Çalışmamız tanımlanan ayrıntılı klinik bulgular ve saptanan üç yeni varyant ile sendroma ait genotipik ve fenotipik spektrumun genişletilmesine katkıda bulunmaktadır.

INTRODUCTION: This study aimed to review the clinical and molecular findings of 12 individuals with Marfan syndrome (MS) to identify novel mutations and associated clinical findings.
METHODS: This study included 12 patients who were diagnosed with MS between January 2018 and January 2021 in a teaching and research hospital in Turkey. The patient files were retrospectively analyzed. A single clinical geneticist evaluated all of the patients. FBN1 sequencing was performed in all patients.
RESULTS: There were five male and seven female patients. Four of the patients did not meet the MS clinical diagnostic criteria before the molecular analysis. Most of the patients (67%) were referred due to the aortic dilatation; however, none of the patients had aortic aneurysms/dissections. Skeletal findings and MS-related facial features were present in all of the patients. Ectopia lentis was not detected. Only one patient had a history of pneumothorax. Twelve diverse variants were detected in 12 patients. Of these, ten were classified as pathogenic and two as likely pathogenic, and three were novel and nine were previously reported. There were five nonsense (42%), four frameshift (33%), and three missense (25%) variants. FBN1 variants were distributed within the gene without any hot spots. EGF-like domain was the most commonly affected protein domain.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Elucidating the underlying molecular pathology in MS contributes to expanding the phenotype-genotype correlation in the disease and early diagnosis. Our study has broadened the genotypic and phenotypic spectrum of MS in Turkey by describing the clinical findings of 12 patients and reporting three novel variants.

GİRİŞ ve AMAÇ: Obezite, yağ dokusu genişlemesi ile karakterize olduğu için esnek bir hücre dışı matriks (HDM) gerektirir. HDM, adiposit gelişimi ve fonksiyonu, lipid metabolizması ve obezitede önemli bir rol oynar. HDM 'nin yeniden şekillenmesinde en önemli enzimlerden biri matriks metalloproteinaz-9'dur (MMP-9). Çalışmamızda, morbid obez hastaları yağ dokusunda MMP-9 gen ekspresyonu araştırmak ve obezite ile ilişkisini ortaya çıkarmak amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 14'ü normal kilolu, 30'u morbid obez olmak üzere 44 kişi dahil edilmiştir. Adipoz dokuda MMP-9 gen ekspresyonu, Gerçek Zamanlı Ters Transkriptaz Polimeraz Zincir Reaksiyonu (qRT PCR) ile değerlendirilmiştir. Veriler istatistiksel yöntemlerle değerlendirilmiştir.
BULGULAR: MMP-9 mRNA düzeyleri obez hastalarda (6,36±2,54) sağlıklı kontrollerden (4,41±1,03) biraz daha yüksek bulunmuştur, ancak istatistiksel olarak anlamlı değildir (p=0,570). Ayrıca, her iki grupta da kadın ve erkek arasında MMP-9 mRNA seviyelerinde fark yoktur (p=0.925).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Morbid obez hastaların visseral yağ dokusunda, MMP-9 mRNA seviyesinin obez olmayan kontrollere göre hafifçe yüksek olduğu gösterilmiştir, ancak aralarındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. MMP-9'un obezitedeki rolünü tam olarak anlamak için daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: Obesity requires a flexible extracellular matrix (ECM) as it is characterized by adipose tissue expansion. ECM plays an important role in adipocyte development and function, lipid metabolism, and obesity. One of the most important enzymes in the remodeling of ECM is matrix metalloproteinase-9 (MMP-9). In our study, we aimed to investigate MMP-9 gene expression in adipose tissue in morbidly obese patients and to reveal their relationship with obesity.
METHODS: This study comprised 44 people, 14 of whom were of normal weight and 30 were morbidly obese. MMP-9 gene expression in adipose tissue was evaluated by quantitative real time reverse transcription polymerase chain reaction (qRT PCR). The data were evaluated by statistical methods.
RESULTS: MMP-9 mRNA levels were found to be slightly higher in obese patients (6.36±2.54) than healthy controls (4.41±1.03); however, this was not statistically significant (p=0.570). Furthermore, there was no difference in MMP-9 mRNA levels between men and women in both groups (p=0.925).
DISCUSSION AND CONCLUSION: We showed that the MMP-9 mRNA level in visceral adipose tissue (VAT) was slightly higher in morbidly obese patients than in nonobese controls; however, the difference was not statistically significant. More research is needed to completely understand the role of MMP-9 in obesity.

GİRİŞ ve AMAÇ: Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ) nöroendokrin tümörler ( NET) için bir sınıflandırma önerdi.Bu çalışmanın amacı DSÖ 2010 sınıflandırması ile tanımlanmış nöroendokrin tümörlerde mortalite ve morbidite ilişkisinin değerledirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimize nöroendoskrin kanser nedeni ile yatırılarak ameliyat edilen hastalar bu çalışmaya dahil edildi.Klinik karakteristikler, tedavi,prognoz,mortalite ve morbidite ve DSÖ 2010 sınıflandırması retrospektif olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Patolojik sınıflandırma için DSÖ 2010 sınıflandırması kullanıldı.Toplamda 31 hastanın 16 sı GEP-NET grade 1,7 si grade 2,ve 8 i grade 3 idi.Mortalite çoklu karaciğer metastazları olan ve bu yüzden ameliyat edilmeyen 4 hasada oluştu.Bu hastalar grade 3 hastalardı.Morbidite 2 si grade 2 1 i grade 3 olan toplam 3 hastada izlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kısıtlamaları olmasına rağmen DSÖ 2010 sınıflandırması NET li hastalarda kullanıma uygundur.

INTRODUCTION: The World Health Organization (WHO) suggested a classification of neuroendocrine tumors (NETs). The aim of this study was to review the relationship of mortality and morbidity and gastrointestinal NETs with the WHO 2010 classification.
METHODS: Patients who were admitted to our clinic and operated for gastrointestinal cancer were included in this study. The clinical characteristics, treatment, prognoses, mortality and morbidity, and the WHO 2010 classification were retrospectively reviewed.
RESULTS: The WHO 2010 classification was used for the pathological classification. Of the total 31 patients, 16 were GEP-NET grade 1, 7 were grade 2, and 8 were grade 3. Mortality occurred in 4 patients who had multiple metastases, and therefore the operation could not be performed. These patients were grade 3 patients. Morbidity occurred in 3 patients after the operation of whom 2 were grade 2 and 1 was grade 3.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although there are limitations, the WHO 2010 classification is convenient for patients with NETs.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada pankreatikoduodenektomide sıfır açı tekniği ile yapılan gastrojejunostomi anatomoz tekniğinin mide boşalım güçlüğünü azaltmadaki etkinliğini araştırmayı hedefledik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya Ocak 2014-Temmuz 2017 tarihleri arasında pankreatikoduodenektomi uyguladığımız hastalar n: 57 (Grup 1) ile Ağustos 2017-Ocak 2020 tarihleri arasında pankreatikodudenektomi uyguladığımız hastalar n: 90 (Grup 2) çalışmaya iki grup olarak dahil edildi. Ağustos 2017 öncesi düzensiz açı ile anastomoz yapılan hastalar ardışık olarak mevcuttu, sonrasında klinik kararı ile sıfır derece açıyla gastrojejunostomi uygulanmaya başlandı. Hastalar yaş,cinsiyet,ameliyat süresi, preoperatif kan kaybı, yara yeri enfeksiyonu, postoperatif kanama,mide boşalım güçlüğü,ASA skoru, vücut kitle indeksi (VKİ), pankreatik fistül, hastanede yatış süresi açısından değerlendirildi.
BULGULAR: Toplam 147 hasta çalışmaya dahil edildi. Tüm hastalar incelendiğinde %16,6 oranında mide boşalım güçlüğü izlendi. İki grup karşılaştırıldığında. Grup 1 ‘de 14 hastada %24,5 grup ikide ise 7 hastada %7,77 oranında mide boşalım güçlüğü izlendi (p=0,034). Hastalar yaş,cinsiyet,ameliyat süresi, preoperatif kan kaybı, yara yeri enfeksiyonu, postoperatif kanama açısından değerlendirildiğinde iki grup arasında anlamlı fark olmamakla beraber pankreatik fistül, hastanede yatış süresi açısından iki grup arasında anlamlı fark vardı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sıfır derece açı ve 1/3 oranında rezeksiyon ile yapılan gastrojejunostomi düzensiz teknikler ile karşılaştırıldığında anlamlı olarak daha az mide boşalım güçlüğüne sebep olmaktadır.

INTRODUCTION: This study aims to investigate the effectiveness of the gastrojejunostomy anastomosis method performed at zero angle in pancreaticoduodenectomy in reducing delayed gastric emptying (DGE).
METHODS: Patients who underwent a pancreaticoduodenectomy between January 2014 and July 2017 (n=57) (Group 1) and those who underwent between August 2017 and January 2020 (n=90) (Group 2) were included in this study in two groups. There were patients who consecutively underwent anastomosis with irregular angles before August 2017. Then, gastrojejunostomy was applied at zero angle. The patients were evaluated in terms of age, gender, duration of surgery, preoperative blood loss, wound site infection, postoperative bleeding, gastric emptying difficulty, American Society of Anesthesiology (ASA) score, body mass index (BMI), pancreatic fistula, and the length of hospital stay.
RESULTS: A total of 147 patients were included in the study. It was shown that 14.3% of the patients had DGE. DGE was observed at a rate of 24.6% with 14 patients in Group 1 and a rate of 7.8% with 7 patients in Group 2 (p=0.019). There was no statistically significant difference in the other features of the patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Gastrojejunostomy performed with zero angle and one-third of resection causes significantly less DGE when compared with irregular methods.

GİRİŞ ve AMAÇ: Üst gastrointestinal kanamasının en yaygın nedeni peptik ülserdir; Peptik ülser etiyolojisinde Helicobacter pylori (HP) suçlanmaktadır. Bu çalışmada üst gastrointestinal kanama ile hastaneye başvuran ve gastroskopik değerlendirmede mide veya duodenum ülseri tesbit edilen hastalarda HP için en uygun biyopsi zamanını ve HP tedavisine en uygun başlama zamanını belirlemeyi planladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Birinci gruba kanaması durdurulan ve medikal tedavi ile taburcu edilen hastalar dahil edildi. İkinci gruba ise ilk gastroskopi sırasında mide antrumun-dan HP tanısı için biyopsi yapılan hastalar dahil edildi. Hastaların endoskopik bulguları Forrest Sınıflaması ve biyopsideki HP dansiteleri Sydney sınıflamasına göre değerlendirildi ve iki grup karşılaştırıldı.
BULGULAR: İki grup karşılaştırıldığında tekrar kanama oranları açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). Gruplar Helikobakter Pilori için Sydney sınıflaması ve ilk endoskopik değerlendirmedeki Forrest sınıflamasına göre karşılaştırıldığında her ikisi için de istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Akut üst GİS kanaması ile başvurup hemodinamik olarak stabil ve koagülopatisi olmayan hastalarda ilk endoskopide aktif kanama olup olmadığına bakılmaksızın kanama durdurulduktan sonra HP biyopsisinin güvenle yapılabileceğini düşünmekteyiz. Bu konuda daha geniş serili çalışmalara ihtiyaç oldu-ğunu düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: Upper gastrointestinal system (GIS) bleedings are common in the daily practice of general surgeons and are still an emergency situation with high mor-bidity and mortality despite advanced medical and endoscopic treatments. The most common cause of upper gastrointestinal bleeding is peptic ulcer; Helicobacter pylori (HP) has been implicated in the etiology of peptic ulcers. In this study, we aimed to determine the optimum time of biopsy for HP and the optimum time to start HP treatment in patients who applied to the hospital with upper gastrointestinal bleeding and had gastric or duodenal ulcers during their gastroscopic evaluation.
METHODS: Patients who were diagnosed with upper GIS bleeding and had bleeding due to peptic ulcer disease were divided into two groups. In the first group, patients whose bleeding was stopped and who were discharged with medical therapy, and underwent biopsy for HP diagnosis from antrum after 4–6 weeks at control gastroscopy were included. In the second group, patients who underwent a biopsy for HP diagnosis from gastric antrum during the first gastroscopy performed within 6–24 h after admission were included. Endoscopic findings of patients were estimated with Forrest classification and HP densities in biopsy were estimated according to the Sydney classification, and the two groups were compared.
RESULTS: When groups were divided into subgroups according to age, gender, comorbid disease, and history of previous surgery, no significant difference was found between the two groups statistically (p>0.05). When the two groups were considered in terms of rebleeding rates, no statistically significant difference was found between them (p>0.05). No statistically significant difference was found between the groups for HP according to the Sydney classification and Forrest classification in the first endoscopic evaluation (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In patients who presented with acute upper GIS bleeding and were hemodynamically stable and had no coagulopathy, we thought that biopsy for HP could be performed safely after bleeding was stopped regardless of the presence of active bleeding in the first endoscopy. Furthermore, biopsy for HP during the first endoscopy may help to reduce the rate of false negativity that may occur due to the proton pump inhibitor treatment that patients will use up to the control endoscopy. We think that there is a need for further studies with large series on this subject.

GİRİŞ ve AMAÇ: Hemophagocytic syndrome (HPS) is one of the very severe immunologic complications a COVID-19 patient may exhibit. HPS can cause cytokine storm syndrome and acute respiratory distress syndrome both of which can be fatal. The aim of this study was to determine the immunologic differences caused by HPS in COVID-19 patients early on so that appropriate treatment of immunologic complications can be provided.
YÖNTEM ve GEREÇLER: This study was a planned prospective study. Thirty patients who initially did not have HPS hospitalized for COVID-19 were included in the study. These patients were later separated into two groups based on having HPS or not. Both groups were examined according to CD subgroups, NK, and HLA parameters at the time of admission.
BULGULAR: The mean age and gender distribution of the HFS– and HFS+ patient groups were not statistically significant between them. Statistically significant results were obtained in the markers AST, LDH, albumin, CD3 (%), CD19 (%), and CD21 MFI (mean fluorescence intensity). In the univariate statistical analysis performed with CD21, correlations were found with age, lymphocyte count, CD3, and CD19 values. In linear regression analysis performed with these four parameters, which were found to be correlated, a negative relationship with age was confirmed. When the NK cells and NK cell subgroups (CD56bright/CD16–, CD56dim/CD16+) were examined, no statistically significant difference was found between the groups.
TARTIŞMA ve SONUÇ: More frequently used laboratory markers such as CD3, CD19, and CD21 may be beneficial in the early diagnosis and management of treatment for HPS patients with COVID-19.

INTRODUCTION: Hemofagositik Sendrom (HPS), bir COVID-19 hastasının sergileyebileceği çok ciddi immünolojik komplikasyonlardan biridir. HPS, her ikisi de ölümcül olabilen sitokin fırtınası sendromuna ve akut solunum sıkıntısı sendromuna neden olabilir. Bu çalışmanın amacı, COVID-19 hastalarında HPS'nin neden oldu-ğu immünolojik farklılıkları erken dönemde belirleyerek immünolojik komplikasyonların uygun tedavisinin sağlanabilmesidir.
METHODS: Bu çalışma prospektif araştırma olarak planlandı. Başlangıçta COVID-19 nedeniyle hastaneye yatırılan HPS'si olmayan 30 hasta çalışmaya dahil edildi. Bu hastalar daha sonra HPS olup olmamasına göre iki gruba ayrıldı. Her iki grup, başvuru sırasındaki CD alt gruplari, NK ve HLA parametreler açısından incelendi.
RESULTS: HFS- ve HFS+ hasta gruplarının yaş ortalaması ve cinsiyet dağılımları açısından aralarında istatistiksel olarak anlamlı değildi. AST, LDH, albümin, CD3 (%), CD19 (%) ve CD21 (MFI - ortalama floresan yoğunluğu) belirteçlerinde istatistiksel olarak anlamlı sonuçlar elde edildi. CD21 ile yapılan tek değişkenli istatistiksel analizde yaş, lenfosit sayısı, CD3 ve CD19 değerleri ile korelasyonlar bulundu. İlişkili olduğu tespit edilen bu 4 parametre ile yapılan lineer regresyon analizinde yaş ile negatif bir ilişki doğrulandı. NK hücreleri ve NK hücre alt grupları (CD56bright/CD16-, CD56dim/CD16+) incelendiğinde gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı.
DISCUSSION AND CONCLUSION: CD3, CD19 ve CD21 gibi rutin laboratuvarlarda daha sık kullanılan belirteçler, COVID-19'lu HPS hastalarının erken tanısında ve tedavisinin yönetiminde faydalı olabilir.

GİRİŞ ve AMAÇ: Ağır preeklampsi hipertansiyon ve proteinüri ile karakterize multisistemik progresif bir hastalıktır. Konservatif yaklaşımın annenin güvenliğini tehlikeye atmadan perinatal sonuçlara olumlu katkısı olan bir yöntem olduğu gösterilmiştir. Fetal büyüme kısıtlılığı uteroplasental yetersizliğe bağlı olarak gelişen ve preeklamptik gebelerde daha sık görülen bir komplikasyondur. Bu çalışmada, konservatif olarak yönetilen ağır preeklamptik gebeliklerde fetal büyüme kısıtlılığının maternal ve fetal sonuçlar üzerine olan etkisinin araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Konservatif yönetim açısından uygun olan ağır preeklamptik gebeler çalışmaya dahil edildi. Gebeler fetal büyüme kısıtlılığı olan ve olmayan olarak iki gruba ayrıldı ve fetal büyüme kısıtlılığının fetal ve maternal sonuçlara olan etkisi karşılaştırıldı.
BULGULAR: Yetmiş dördünde fetal gelişim kısıtlılığı bulunan toplam 182 ağır preeklampsi tanısı konulan hasta çalışmaya alındı. Konservatif olarak yönetilen ağır preeklamptik gebelerde gelişim kısıtlılığı bulunan ve bulunmayan gruplar arasında erişkin yoğun bakım ihtiyacı, ablasyo plasenta, fetal ölüm, eklampsi, HELLP ve tanı-doğum arası kazanılan süre açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ağır preeklampsi nedeniyle konservatif olarak yönetilen gebelerde, maternal ve fetal sonuçlar benzer olduğu için fetal büyüme kısıtlılığının eşlik etmesi yönetim şeklini değiştirmemelidir.

INTRODUCTION: Preeclampsia is an escalating disease involving multiple organ system characterized by hypertension and proteinuria. It is demonstrated that expectant management of severe preeclampsia improved perinatal outcomes without endangering maternal safety. Fetal growth restriction resulting from uteroplacental insufficiency is commonly associated with preeclampsia. This study is aimed to figure out the impact of fetal growth restriction on maternal and fetal outcomes.
METHODS: Pregnants diagnosed with severe preeclampsia and candidates with expectant management were included in the study. Two groups were defined regarding the presence of fetal growth restriction, and the impact on fetal and maternal outcomes was compared.
RESULTS: A total of 182 pregnants with severe preeclampsia of 78 associated with fetal growth restriction were included in the study. Fetal growth restriction did not have a significant effect regarding the admission to the adult intensive care unit, abruptio placenta, fetal death, eclampsia, HELLP rate, and interval between diagnosis and delivery.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Severe preeclampsia with fetal growth restriction and normal umbilical artery Doppler waveform does not preclude expectant management protocol considering the similar maternal and perinatal outcomes.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmanın amacı, adenoidektomi, tonsillektomi ve adenotonsillektomi geçiren çocuklarda sık kullanılan sistemik inflamasyon belirteçlerinden or-talama trombosit hacmi (OTH), nötrofil/lenfosit oranı (NLO), trombosit/lenfosit oranı (TLO) ve ortaya çıkan erken postoperatif anestezi komplikasyonlarını incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada 2-16 yaş, ASA1 adenoidektomi/adenotonsillektomi operasyonu uygulanan 203 (Grup I) ve farklı nedenlerle opere edilmiş olan 200 (kontrol grubu- Grup II) pediatrik hasta dahil edildi. Hastalara ait yaş ve cinsiyet gibi demografik veriler, erken postoperatif anestezi komplikasyonları, preoperatif beyaz küre sayısı, lenfosit sayısı, trombosit sayısı, hemoglobin ve hematokrit düzeyi NLO, TLO ve OTH parametreleri incelendi.
BULGULAR: Ortalama yaş, tonsillektomi grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,001). Her iki grup arasında cinsiyet dağılımı açısın-dan istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p=0,720). Nötrofil sayısı Grup I’de Grup II’ye göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti (p=0,000). Lenfosit sayısı Grup I’de Grup II’ye göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük saptandı (p=0,011). Nötrofil/lenfosit oranı ve TLO oranları Grup I’de Grup II’ye kıyasla anlamlı derecede yüksek saptandı (p=0,000 ve p=0,002). Ortalama trombosit hacmi açısından gruplar arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0,05). Erken postoperatif anestezi komplikasyonlarında hipoksi oranlarının Grup I’de Grup II’ye göre yüksek olması istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0,001). Nötrofil/lenfosit oranı değerinin kesme noktası 0,68 ve TLO değerinin kesme noktası 89,6 olarak belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Adenoidektomi veya tonsillektomi planlanan pediatrik hasta grubunda preoperatif NLO ve TLO değerleri yüksek bulundu. Nötrofil/lenfosit oranı ve TLO değerleri akut veya kronik inflamatuvar yanıt ve obstrüktif uyku apnesi kliniğinin de eşlik edebildiği bu hasta grubunun tanınarak artan erken postoperatif anestezi komplikasyonları açısından dikkatli bir takip planı oluşturulmasında yol gösterici olabilir.

INTRODUCTION: In our study, we aimed to examine the mean platelet volume (MPV), neutrophil/lymphocyte ratio (NLR), platelet/lymphocyte ratio (TLR), and early postoperative anesthesia complications, which are frequently used systemic inflammation markers in children who have undergone adenoidectomy, tonsil-lectomy, and adenotonsillectomy.
METHODS: Our study included 203 (Group I) pediatric patients aged 2–16 years who underwent ASA1 adenoidectomy/adenotonsillectomy operation and 200 (control group-Group II) pediatric patients who were operated for different reasons. Demographic data such as age and gender of the patients, early postoper-ative anesthesia complications, preoperative white blood cell count, lymphocyte count, platelet count, hemoglobin and hematocrit levels, NLR, TLR, and MPV parameters were examined.
RESULTS: The mean age was significantly higher in the tonsillectomy group than in the control group (p=0.001). There was no statistically significant difference between the two groups in terms of gender distribution (p=0.720). The number of neutrophils was statistically significantly higher in Group I compared with Group II (p=0.000). The lymphocyte count was found to be statistically significantly lower in Group I compared with Group II (p=0.011). NLR and TLR rates were found to be significantly higher in Group I compared with Group II (p=0.000 and p=0.002). The difference between the groups in terms of MPV was not statisti-cally significant (p>0.05). It was found statistically significant that the rates of hypoxia in early postoperative anesthesia complications were higher in Group I compared with Group II (p=0.001). The cut-off point of the NLR value was determined as 0.68 and the cut-off point of the TLR value was determined to be 89.6.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Preoperative NLR and TLR values were found to be high in the pediatric patient group scheduled for adenoidectomy or tonsillectomy. NLR and TLR values can be a guide in creating a careful follow-up plan in terms of increasing early postoperative anesthesia complications by recognizing this patient group, which can also be accompanied by acute or chronic inflammatory response and obstructive sleep apnea clinic.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, bir gastroenteroloji kliniğine üst gastrointestinal kanama ile başvuran hastaların kanama nedenleri ve sıklıkları incelendi. Ayrıca, ülser ve ülser dışı kanama grupları arasında hematolojik parametreler ile üre azotu arasındaki farklılıkların incelenmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmada 2009-2021 yılları arasında 372 üst gastrointestinal kanama hastalarının verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalar ülsere bağlı ve bağlı ol-mayan kanamalı gruplar olarak analiz edildi ve bunlar da yüksek ve düşük riskli olarak sınıflandırıldı. Bu gruplarda ayrıca lenfosit, hematokrit, beyaz küre, nötrofil, trombosit, midplatelet volüm (MPV), kırmızı küre dağılım genişliği (RDW) ile kan üre azotu (BUN) arasındaki farklılığın analizleri yapıldı.
BULGULAR: Endoskopik olarak en sık kanama nedeni peptik ülserdir. Peptik ülser olguları arasında en sık Forrest 3 grubu kanama nedeni olarak ortaya çıktı (%33,1). Peptik ülserin olduğu grupta lenfosit düzeyleri istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti (p<0,0001). Ülser olmayan grupta RDW istatistiksel ola-rak daha yüksek oranda bulundu (p<0,0001). Yüksek riskli ülser grubundaki hastaların BUN değerleri düşük riskli gruba göre daha yüksek bulundu. Olgularda beyaz küre, nötrofil, hematokrit ve MPV ile kan üre değerleri arasında korelasyon ilişkisi tespit edildi. Hastanın yaşı ile nötrofil, RDW ve BUN arasında pozitif yönde korelasyon tespit edilirken lenfosit ve hematokrit değerleri arasında negatif yönde bir korelasyon ilişkisine rastlandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak, dünya literatür verilerine uyumlu olarak en sık üst gastrointestinal kanama nedeni peptik ülser olup alt tip olarak en sık Forrest 3 grubu ülserler gözlendi. BUN değerleri Forrest skorları şiddet skalası ile doğru orantılıdır. Analiz sonuçlarımızda ülser olmayan kanamalar ülser kaynaklı kanama-lara göre daha ileri yaşlarda tespit edilmiş olup bu olgularda RDW değerleri daha yüksek bulundu

INTRODUCTION: We aimed to investigate the cause and frequency of hemorrhage at the time of diagnosis of gastrointestinal bleeding in a gastroenterology clinic and analyzed the differences between some hematological parameters and blood urea nitrogen between ulcer and non-ulcer bleeding groups.
METHODS: We retrospectively reviewed the data of 372 upper gastrointestinal bleeding patients who were followed between 2009 and 2021. Patients were clas-sified as ulcerated and non-ulcerated hemorrhagic groups. The ulcerated patients were further grouped as high-risk and low-risk subjects. Among patient groups, the difference between lymphocyte, hematocrit (Htc), white blood cell, neutrophil, platelet, mid platelet volume (MPV), red cell distribution width (RDW), and blood urea nitrogen (BUN) was analyzed.
RESULTS: The most common diagnosed bleeding is peptic ulcer. In ulcer cases, Forrest 3 group is the most common cause of hemorrhage. BUN values are directly proportional to Forrest scores. Lymphocyte values were statistically significantly higher in the group where peptic ulcer was detected (p<0.0001). In the group without ulcers, the distribution of RDW was found to be statistically higher (p<0.0001). In the study, the BUN levels of patients with high-risk ulcers were found to be higher than those of the low-risk ulcer group. It has been determined that there is a correlation between white blood cell, neutrophil, Htc, MPV, and BUN values in patients with gastrointestinal bleeding. In addition, a positive correlation was found between the age of the cases and neutrophil, RDW, and BUN values, while a negative correlation was found between lymphocyte and Htc values.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The most common upper gastrointestinal hemorrhage cases reported in the world literature were peptic ulcers. Forrest 3 group ulcers were the most common subtype. BUN values were directly proportional to Forrest scores. In our study, non-ulcer bleeds were detected at higher ages and higher RDW values than in ulcer-derived hemorrhages.

GİRİŞ ve AMAÇ: Pediyatrik popülasyonda, endotel hücre yoğunluğu ve morfolojisi ile topografik ön segment parametreleri arasında ilişki varlığını araştırmak çalışmanın birincil amacıdır. Sağlıklı pediyatrik Türk popülasyonunda, kornea ve ön segmentin normotif morfolojik ve topografik parametrelerini saptamak, çalışmanın ikincil amacıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kesitsel gözlemsel çalışma için, üç diyoptriye kadar miyopi ve hipermetropi dışında göz patolojisi olmayan, 73 çocuğun 73 gözü çalışmaya dahil edildi. Endotel hücre yoğunluğu, hekzagonal hücre oranı ve diğer morfolojik parametreler NİDEK CEM-530 speküler mikroskop cihazı ile ölçüldü. İris çapı, ön kamara derinliği, ön kamara hacmi, kornea hacmi ve diğer ön segment parametreleri Sirius kornea topografi cihazı ile ölçüldü.
BULGULAR: Yetmiş üç çocuğun yaş ortalaması 11±3 yıl olarak saptandı. Sferik eş değer ortalaması –0,24±1,28 diyoptri saptandı. Endotel hücre yoğunluğu ortalaması 3253±308 hücre/mm2, hekzagonal hücre oranı %67±6 olarak saptandı. İris çapı 12,2±0,3 mm, ön kamara derinliği 3,8±0,2 mm, ön kamara hacmi 159±25 mm3, kornea hacmi 58±3 mm3 olarak saptandı. Endotel hücre yoğunluğu ve hekzagonal hücre oranı ile topografik ön segment parametreleri arasında istatistiksel olarak anlamlı korelasyon saptanmadı. Yaş ile endotel hücre yoğunluğu arasında negatif yönde ve istatistiksel olarak anlamlı (r=–0,55, p=0,000) bir korelasyon saptanırken, yaş ile hekzagonal hücre oranı arasında istatistiksel olarak anlamlı korelasyon saptanmadı (p=0,26).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda, pediyatrik yaş grubunda topografik ön segment parametreleri ile endotel hücre yoğunluğu ve hekzagonal hücre oranı arasında anlamlı korelasyon saptanmadı. Yaşın artışı ile birlikte endotel hücre yoğunluğunda azalma saptanırken, hekzagonal hücre oranında değişiklik saptanmadı.

INTRODUCTION: The primary aim of the study is to investigate whether there is a relationship between endothelial cell density (ECD) and morphology with topo-graphic anterior segment parameters in the pediatric population. The secondary aim of the study is to determine the normative morphological and topograph-ic parameters of the cornea and anterior segment in a healthy pediatric Turkish population.
METHODS: For the cross-sectional observational study, 73 eyes of 73 children with no ocular pathology except myopia and hyperopia up to 3 D were included. ECD, hexagonal cell ratio (HCR), and other morphological parameters were measured using the NIDEK CEM-530 specular microscopy device. Iris diameter, anterior chamber depth (ACD), anterior chamber volume (ACV), corneal volume, and other anterior segment parameters were measured using the Sirius corneal topography device.
RESULTS: The mean age of 73 patients was 11±3 years. The spherical equivalent mean was –0.24±1.28 D. The mean ECD was 3253±308 cells/mm2, and the HCR was 67 6%. Mean values of iris diameter, ACD, ACV, and corneal volume were 12.2±0.3 mm, 3.8±0.2, 159±25 mm3, and 58±3 mm3, respectively. There was no statistically significant correlation between ECD and HCR with topographic anterior segment parameters. There was a negative and significant correlation between age and ECD (r=–0.55, p=0.000), but no significant correlation was found between age and HCR (p=0.26).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In the pediatric age group, there was no correlation between topographic anterior segment parameters and ECD and HCR. In the pediatric Turkish patient population, while a decrease in ECD was detected with increasing age, there was no change in HCR.

GİRİŞ ve AMAÇ: Pankreatik fonksiyonunun değişmesine neden olabilecek, gastrik tümörlere yönelik uygulanan radyoterapiden etkilenebilecek mideye yakın konumda-ki pankreas hakkında çok az bilgi vardır. Gastrik kanserli ve kemoradyoterapi uygulanan hastaların verilerini retrospektif olarak inceleme sonucunda pankreas ekzokrin enzimlerini, kan parametrelerini radyoterapi öncesi ve sonrası karşılaştırarak, gastrik tümörleri için üç boyutlu konformal radyoterapisinde (3D-CRT) radyasyona bağlı pankreatik ve hematolojik hasarı göstermeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimize II-IV evresinde gastrik kanser nedeniyle başvuran ve kemoradyoterapi uygulanan 43 hastanın verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Pank-reas ekzokrin enzimleri ve kan parametreleri çalışıldı. Bu parametrelerin radyoterapi öncesi ve sonrasına değişimleri karşılaştırıldı. Ayrıca pankreatik enzim kon-santrasyonlarındaki değişiklikler ile pankreas doz dağılımı arasında korelasyon analizi yapıldı.
BULGULAR: Radyoterapi alan hastaların çoğu (%95,3) adjuvan radyoterapi (%87,8) ile tedavi edildi. Vakaların %83,7'sine kemoradyoterapi verildi. Radyoterapi sonrası albümin amilaz, lipaz, lökosit ve trombosit düzeylerinin, radyoterapi öncesi düzeylere kıyasla önemli ölçüde düştüğü belirlendi (p<0,05). Pankreas ekzokrin enzimleri ile ortalama pankreatik doz, hacim ve V40 arasında korelasyon bulunmadı (p>0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Ekzokrin pankreasın işlevi ve hematolojik parametreler, gastrik kanser hastalarında kemoradyoterapiden etkilenebilir ve bu da radyoterapiye bağlı toksisitenin değerlendirilmesi için ipucu sağlayabilir. Bu toksisite, pankreas fonksiyonları ve hematolojik bulgular açısından yan etkilerle ve komplikasyon-larla kaçınılmaz olarak ilişkilidir.

INTRODUCTION: There is little information about the pancreas even though it is close to the stomach, which may be affected by radiotherapy (RT), resulting in the alteration of the pancreatic functions. We aimed to demonstrate the radiation-induced pancreatic and hematologic injury in three-dimensional conformal radiation therapy (3D-CRT) for gastric tumors by examining the data of patients with gastric cancer (GC) and who underwent chemoradiotherapy (CRT) retro-spectively, comparing the pancreatic exocrine enzymes and blood parameters between pre- and post-RT.
METHODS: The data of 43 patients who were referred to our clinic with GC at stage II–IV and underwent CRT were evaluated retrospectively. Pancreatic exocrine enzymes and blood parameters were studied. These parameters were compared between pre- and post-RT. Correlation analysis was performed between the alterations in pancreatic enzyme concentrations and the pancreatic dose distribution.
RESULTS: The majority of patients (95.3%) receiving RT were treated with adjuvant RT (87.8%). CRT was given to 83.7% of the cases. The mean levels of albumin, amylase, lipase, white blood cells (WBC), and platelets were significantly lowered after RT compared with pre-RT levels (p<0.05). No correlation was found between the pancreatic exocrine enzymes and pancreatic mean dose, volume, and V40 (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The function of the exocrine pancreas and the hematological parameters may be affected by CRT in GC patients, which may provide clues for the assessment of RT-induced toxicity. This toxicity for the pancreas is inevitably associated with side effects and complications in terms of pancreatic functions and hematological findings.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada miyokard enfarktüsüne bağlı gelişen kardiyak rüptürünün araştırılması amaçlandı. Erkek ve kadın cinsiyet arasındaki farklılıklar, en sık görülen yaş grubu ve en sık yerleşim yeri araştırıldı. Ayrıca, kalp rüptürü bölgesindeki miyokard enfarktüsünün yaş tayini ve miyokard enfarktüsü yaşı ile kalp rüptürü arasındaki ilişkinin belirlenmesi de amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2015-2020 yılları arasında Adli Tıp Kurumu morg İhtisas Dairesi'nde 60 miyokard rüptürü olgusu incelenmiştir. Travmatik nedenleri olan 3 olgu ve yetersiz bilgi içeren 2 olgu çalışmaya dahil edilmedi. Yaş, cinsiyet, boy, kilo, vücut kitle indeksi, rüptür bölgesinin lokalizasyonu, perikardit varlığı, koroner arterlerde fibrin trombüs varlığı, stent veya yapay kapak varlığı, bilinen bir hipertansiyon öyküsü, diyabet ve bypass öyküsü kaydedildi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 55 olgunun 45'i (%82) erkek, 10'u (%18) kadındı. En sık görülen kardiyak duvar rüptürü bölgesi sol ventrikül lateral duvarıydı (n=16, %29). 12 olguya (%22) histopatolojik olarak perikardit bulguları da eşlik etmekteydi. 2 olguda (%4) koroner arterlerde stent varlığı saptanmıştır. Bypass ameliyatı öyküsü olan vaka saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda miyokard rüptürü, en sık miyokard enfarktüsünün ilk 24 saatinde, ardından miyokard enfarktüsünün 3.ve 7. günleri arasında tespit edildi. Miyokard rüptürü ileri yaşlarda tespit edildi. Ek olarak, myokard rüptürleri kadınlarda erkeklerden daha ileri yaşlarda ortaya çıkmaktadır.

INTRODUCTION: This study aimed to investigate the cardiac rupture due to myocardial infarction. Differences between male and female sex, the most common age group, and the most common localization were investigated. In addition, we examined the dating of myocardial infarction at the site of the cardiac rupture and tried to determine the relationship between the age of myocardial infarction and cardiac rupture.
METHODS: Sixty cases of myocardial rupture at the Council of Forensic Medicine between 2015 and 2020 have been studied. Three cases with traumatic causes and two cases with inadequate information were not included in the study. The age, gender, height, weight, body mass index, localization of rupture site, presence of pericarditis, presence of fibrin thrombus in coronary arteries, presence of stents or artificial valve, and a known history of hypertension, diabetes, and bypass were noted.
RESULTS: Of the 55 cases included in the study, 45 (82%) were males and 10 (18%) were females. The most common site of cardiac wall rupture was the left ventricular lateral wall (n=16, 29%). Twelve cases (22%) were histopathologically associated with pericarditis. Two cases (4%) have the presence of a stent in the coronary arteries. No cases have a history of bypass surgery.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our study, the myocardial rupture was detected most commonly in the first 24 h of myocardial infarction that is followed by between the third and seventh day of myocardial infarction. The myocardial rupture was detected with older age. In addition, ruptures in women occur at a more advanced age than in men.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tip III akromiyoklaviküler eklem çıkıklarının cerrahi tedavisi ile ilgili tartışmalar literatürde devam etmektedir. Bu çıkıkların cerrahi tedavisinde kulla-nılan çeşitli yöntemler vardır. Bu yöntemlerden birisi de kanca plak ile fiksasyondur. Bu tedavinin en sık görülen komplikasyonu, akromiyon inferiorunda liziz ve plak ekstraksiyonu nedeniyle ikincil cerrahiye olan ihtiyaçtır. Bu retrospektif çalışmada; tip III akromiyoklaviküler eklem çıkıklı hastalarda, kancalı plak uygulamasının klinik ve radyolojik sonuçları ile komplikasyon oranlarının araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya travmatik Rockwood tip III eklem çıkığı hastalarında, açık redüksiyon ve kanca plak fiksasyonu uygulanan 18 hasta dahil edildi. Bu çalışmaya dahil edilen tüm hastaların en az bir yıllık takip verileri değerlendirildi. Radyolojik sonuçlar preoperatif, postoperatif birinci gün ve 12. aylarda değerlendirildi. Ayrıca ameliyat sonrası fonksiyonel sonuçlar (Constant-Murley Omuz Skoru ve Vizuel Analog Skala) ve komplikasyon oranları kaydedildi.
BULGULAR: Hastalarımızın ortalama takip süresi 22±10 aydır. Ameliyat sonrası fonksiyonel sonuçlar açısından, ortalama Constant Skoru opere omuzlar için 69±3 ve sağlam omuzlar için 89±7 bulundu. Ameliyat sonrası ortalama Vizuel Analog Skala skoru 3±3 idi. Beş (%27,7) hastada ameliyat sonrası akromiyok-laviküler eklem artrozu gelişti. Ayrıca postoperatif 7 (%38,8) hastada subakromiyal osteoliz görüldü. Bu yedi hastadan birinde uygun olmayan plak yerleşimi nedeniyle ileri düzeyde akromiyal osteoliz saptandı. Bu hastaların 4’ünde (%22,2) plak çıkarıldıktan sonra akromiyoklaviküler eklemde subluksasyon gelişti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Akut tip III akromiyoklaviküler eklem çıkıklarında kanca plak tespit tekniği bir seçenek olabilir ancak komplikasyonlar akılda tutulmalıdır. Subakromi-yal osteoliz ve akromiyoklaviküler artroz sık görülen komplikasyonlardır. Ancak bu durum fonksiyonel sonuçları önemli ölçüde etkilememektedir. Ameliyat sonrası 12–16. haftalarda, implantın çıkarılması komplikasyon oranlarının azaltılmasına yardımcı olabilir.

INTRODUCTION: Treatment of type 3 acromioclavicular joint dislocation is challenging. There are many treatment choices. One of them is hook plate fixation. The most common complication of this treatment is the need for a second surgery and lysis under the acromion. This retrospective study aimed to investigate clinical and radiological results and complication rates of the hook plate application in patients with type 3 acromioclavicular joint dislocation.
METHODS: This study included 18 patients diagnosed with traumatic Rockwood type III joint dislocation and fixed with an open reduction and hook plate fixation. All patients have at least 1-year follow-up. Radiological outcomes were evaluated preoperatively and postoperatively at day 1 and month 12. Postoperative functional results (Constant–Murley Shoulder Score and Visual Analog Scale) and complication rates were recorded.
RESULTS: The average follow-up period of our patients was 22±10 months. The average Constant Score was 69±3 for the injured shoulders and 89±7 for the uninjured shoulders. VAS score was 3±3. Acromioclavicular joint arthrosis developed in 5 (27.7%) patients. Subacromial osteolysis was seen in 7 (38.8%) patients. In one of these 7 patients, advanced level acromial osteolysis was detected due to improper plate positioning. In 4 of these patients (22.2%), subluxation developed in the acromioclavicular joint after plate removal.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Hook plate fixation technique for acute type 3 acromioclavicular joint dislocations could be a choice but the complications should be kept in mind. Subacromial osteolysis and acromioclavicular arthrosis are common side effects, but they do not affect functional results considerably. The removal of the implant at postoperative 12–16 weeks may help overcome these problems.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada papiller tiroid kanserli hastalarda trombosit sayısı, trombosit indeksleri (Ortalama trombosit hacmi, trombositkrit) ve klinikopatolojik özellikler arasındaki potansiyel ilişki değerlendirildi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Total tiroidektomi sonrası papiller tiroid kanseri tanısı alan 196 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların preoperatif PLT, MPV ve PCT değerleri ile patoloji raporlarındanelde edilen papiller tiroid kanserin klinikopatolojik özellikleri karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışma popülasyonunun ortalama yaşı 46±12 yıl ve erkek/kadın oranı 29/167 idi. Preopratif trombosit sayıları ve ortalama TSH, ortalama trom-bosit hacmi ve trombositkrit değerleri sırasıyla 288±61 hücre/L, 1,9±1,4 (mIU/L), 10±0,93 ve 0,30±0,06 (%) idi. Tümör boyutu ≥1 cm olan hastalarda ameliyat öncesi trombosit sayısı, ortalama trombosit hacmi ve trombositkrit anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,005, p=0,001, p<0,001). Erkek cinsiyette trombositlerin kadın grubuna (kadın: 292±60-erkek: 263±62) (hücre/L) göre anlamlı olarak daha düşük olduğu bulundu (p=0,024). Kapsül invazyonu varlığında trombosit, ortalama trombosit hacmi ve trombositkrit değerleri anlamlı olarak yüksek (p=0,046, p=0,021, p=0,08), lenfovasküler invazyonu olan hastalarda ise yalnızcatrombositkrit değerleri anlamlı olarak yüksekti (p=0,045). Tümör dışı dokuda tiroidit varlığında trombosit sayısı ve trombositkrit anlamlı olarak yüksekti (p=0,043) (p=0,001).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Trombosit sayısının ve indekslerinin ölçümü uygun maliyetli, güvenlidir ve her zaman cerrahi müdahaleden önce endikedir. Bu nedenle, preoperatif trombositler, ortalama trombosit hacmi ve trombositkrit, papiller tiroid karsinomunda istenmeyen klinikopatolojik özelliği öngörmek için öngörücü bir belir-teç olarak kullanılabilir.

INTRODUCTION: In this study, the potential relationship between platelet (PLT) count, PLT indices (mean platelet volume [MPV] and plateletcrit [PCT]), and clinico-pathological features in patients with papillary thyroid cancer was evaluated.
METHODS: A total of 196 patients diagnosed with papillary thyroid cancer after total thyroidectomy were included in the study. The preoperative PLT, MPV, and PCT values of the patients were compared with the clinicopathological features of papillary thyroid cancer obtained from pathology reports.
RESULTS: The mean age of the study population was 46±12 years, and the male/female ratio was 29/167. The preoperative PLT count, mean thyroid-stimulat-ing hormone, MPV, and PCT were 288±61 cells/L, 1.9±1.4 mIU/L, 10±0.93, and 0.30%±0.06%, respectively. The preoperative PLT count, MPV, and PCT were significantly higher in patients with tumor size ≥ 1 cm (p=0.005, p=0.001, p<0.001). PLTs in the male group were found to be significantly lower compared with the female group (male: 263±62 cells/L vs female: 292±60 cells/L, p=0.024). In the presence of capsule invasion, PLT, MPV, and PCT values were significantly higher (p=0.046, p=0.021, p=0.08), whereas only PCT values were significantly higher in patients with lymphovascular invasion (p=0.045). In the presence of thyroiditis in nontumor tissue, PLT count and PCT were significantly higher (p=0.043 and p=0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The measurement of PLT count and indices is cost-effective, safe, and always indicated before surgical intervention. Therefore, preoperative PLTs, MPV, and PCT could be used as a predictive marker to foresee adverse clinicopathological features in papillary thyroid carcinoma.

Kedi tırmığı hastalığı genellikle çocukluk yaş grubunda sporadik olarak görülen, kendini sınırlayan zoonotik bir hastalıktır. Kedi tırmığı ya da kedi ile temas sonrası gelişen hastalığın klasik bulgusu bölgesel lenfadenopati olmakla birlikte nadiren nedeni bilinmeyen ateş, ensefalit, göz ve hepatosplenik tutulum gibi sistemik bulgulara neden olabilir. Bu yazıda, farklı şikâyet ve klinik bulguları olan sistemik tutulumlu iki adet kedi tırmığı hastalığı olgusu sunulacaktır.

Cat scratch disease is a sporadic and self-limiting zoonotic disease of childhood. Local lymphadenitis developing after contact or scratch by a cat is the clas-sical form of the disease but rarely can lead to the development of fever of unknown origin, encephalitis, ocular, and hepatosplenic involvement. Herein, we report two cases with systemic cat scratch disease with different complaints and clinical findings.

Genital tüberküloz, peritubal ve pelvik yapışıklıklara sebep olması sebebiyle infertilitenin önemli bir sebebidir. 17 yaşında virgo hasta kronik pelvik ağrı sebe-biyle kliniğimize başvurdu.Hastada bilateral fuziform şekilli, solda 7x3 cm ve sağda 8x3 cm olmak üzere iki adet adneksiyal kitle izlendi. Cerrahi olarak bilate-ral dilate tüpler, karın duvarı ve karaciğer kapsülü arasında ise zar şeklinde adezyonlar izlendi. Her iki tüp için bilateral fimbrioplasti uygulandı. Histopatolojik materyalde ise türberkülozu düşündüren granülomlar izlendi.

Genital tuberculosis is an important cause of infertility and peritubal and pelvic adhesions. A 17-year-old virgin girl presented with chronic pelvic pain. There were bilateral fusiform-shaped adnexal masses, with dimensions of 7×3 cm on the left side and 8×3 cm on the right side. Her surgical findings revealed bi-lateral dilated tubes and filmy adhesions between the abdominal wall and the liver capsule. Bilateral fimbrioplasty was performed for both of the tubes. The histopathological analysis detected granulomas that predict tuberculosis.